Beheerder

Torendeal op de Veluwelaan is een verzorgingstehuis, waar we al jaren komen. Het is een speciale plek, omdat Joke (ons koorlid dat vorig jaar is overleden), hier heeft gewerkt.

De bewoners zijn een feest om voor op te treden. Ze komen ons al opzoeken in de kleedkamer. “Is hier het concert? “ vraagt een dame aan ons. Ineke Benjamins staat haar te woord en mevrouw vertelt haar, dat ze haar vader zoekt. We kennen hem vast wel meneer B……. Dan complimenteert ze Ineke, dat ze zo prachtig heeft gezongen. Nog voor we op moeten. Dat belooft wat. Geduldig wordt de dame meegenomen door een verzorgende. Maar de volgende bewoner komt alweer binnen met een pop in de armen. Ze is ook zoekende en schudt iedereen, die haar wil meenemen, van zich af. Maar als ze gewezen wordt naar de plek, waar (denkbeeldige) kinderen spelen, verlaat ze de kleedkamer.

Dit tehuis staat erom bekend veel aan muziek te doen, weet Ineke Snels te vertellen en dat merken we. Wat een enthousiasme. Men klapt en zingt. Achterin zit ons “moedertje” . Liefdevol lacht ze naar de pop en laat die dansen op haar schoot. Een dame vooraan dirigeert mee en kijkt ons aan met stralende lach. Een meneer zien we bijna alle nummers meezingen. Als we de dame, die haar VADER zocht, naar de uitgang zien lopen, geeft ze in voorbij gaan een kus op de hoofd van een verzorger. De liefde is voelbaar en dat maakt het fijn om hier op te treden.

Na de pauze blijkt ons “moedertje” toch oppas te hebben geregeld, al is haar stoel achterin nu bezet. Maar dat hindert haar niet. Moeders hebben ook recht op vertier. De hele 2e set danst ze voor ons en probeert ze praatjes met ons te maken. Geduldig leidt men haar af en voert men haar mee voor een dansje of drankje. Maar ze wordt als een magneet naar ons toegetrokken en keert steeds terug. Ze neemt Miep haar hoofd tussen haar handen en vraagt “Waar waren jullie nou? Ik vind het zo leuk!”

Gijs heeft ineens een soliste naast zich staan. We genieten van haar en de toeschouwers zien het ook lachend aan. Het enthousiasme en het plezier straalt er dan ook vanaf.
Wie onze rubriek een beetje volgt, heeft vast iets meegekregen van de polonaise challenge. Het zal toch niet gebeuren, dat bewoners van een verzorgingstehuis kanshebbers zijn! Maar echt ze maken indruk, al moet het in de rolstoel voortgeduwd door een verzorgende, die vlak voor ons een sierlijke pirouette maakt met de heer, die ze voortduwt.
Eric Scherder zal trots op ons zijn, want we krijgen de ouderen in beweging vanmiddag. Het is zo aanstekelijk, dat een paar van ons maar gezellig mee doen.

In de kleedkamer wacht ons een heerlijk drankje en een royale schaal bitterballen. Moedertje komt ook nog even buurten en vraagt “Hebben jullie ook een kinderclub?”
Tja we snappen wel dat ze de kleine al vast wil aanmelden.

Het optreden deze middag is heel spannend voor ons. We gaan optreden op een basisschool. Zal onze muziek wel aanslaan? Menig koorlid heeft kleinkinderen en weet dat de muziekvoorkeur van de jeugd vaak anders is.

Maar als we de school ingaan, zien we dat er veel aandacht is gegeven aan het thema Amsterdam 750 jaar. Een puzzel van 1000 stukjes van rijksmuseum, de boekenhoek met boeken over Amsterdam en Ajax. Er is heel veel Ajax te zien aan de versiering en ons jonge publiek is ook voor een groot deel uitgedost in Ajax shirts en sjaals.

We gaan eerst maar opwarmen met 4 nummers. Rudy doet de presentatie en we zijn onder de indruk van hoe hij met de schooljeugd omgaat. Hij vraagt of ze wel eens van ons gehoord hebben en zowaar krijgen we bevestiging uit de zaal.
Na de 4 nummers is er een pauze en volgt er een meet en greet in de hoogste klassen. Per rij splitsen we ons op in 3 groepen en nemen we plaats aan de schooltafels. Wat een heerlijke open kinderen. Er ontstaan leuke gesprekken en we nemen de liedjes, die ze geleerd hebben, met elkaar door. Zo komen we ook te weten, dat Robin met haar echte Ciske de Rat pet wel wat zang ervaring heeft en veel nummers kent.

Bij een drankje in de kleedkamer komt een leerkracht even kijken en vertelt hoe leuk ze het vindt en hoe graag ze zingt. Nog een paar jaar tot aan haar pensioen, maar wie weet wil ze dan wel mee komen zingen. Ze kan ook haken, dus onze stola’s lukken ook wel.

Het is alweer tijd om op te gaan. Dit keer sluiten ook de ouders aan als toeschouwers.
En dan blijkt weer hoe flexibel we als koor zijn. Spontaan wordt besloten na de pauze toch maar de Ajax potpourri te doen en zetten we “Bij ons in de Jordaan” in, terwijl dat niet op de set lijst stond. Robin mag een solisten rol vervullen, als we “Geef mij maar Amsterdam” zingen. Vol bewondering horen we, dat de leerlingen van de Grote Beer zelfs de coupletten mee weten te zingen.

Jullie waren geweldig! Een heel groot applaus voor jullie project. Dank dat we daaraan mochten bijdragen.

De school heeft gevraagd geen foto’s te publiceren, waar kinderen op staan.

Ook deze keer schijnt er een zonnetje als we Berkenstede bezoeken. Mede dankzij de vrolijke gordijnen en het zicht op de waterpartijen rondom het huis krijgen we er een voorjaarsgevoel van, al is het dit weekend nog bar koud. De gezellige tafeltjes met bloemetje, schemerlampjes en kleedjes geven een gevoel van vip-tafels bij een concert. Zijn we erdoor geïmponeerd? Het lijkt even of we onzekerder inzetten, dan je van ons mag verwachten, al lijkt de zaal er weinig van te merken.

Voor het eerst doen we de Rob de Nijs medley. Han ontroert de bezoekers zichtbaar, als hij “Zonder jou” zingt. Wat past dit nummer bij zijn stem. We bouwen de potpourri mooi op en bij malle Babbe wordt er zelfs gewalst door een bewoner met een verzorgster. Als wij tempo opvoeren draaien ze zelfs steeds sneller op de maat van de muziek. Gelukkig kan men even op adem komen, als Yvonne “Steeds ben je in mijn gedachten” zingt. Een dame vooraan kijkt ons intens aan met tranen in haar
ogen. We durven amper terug te kijken, want je zou er bijna zelf van vol schieten.

In de pauze komt Andre met accordeon ons bezoeken in de kleedkamer. De eerste set heeft geleerd, dat er toch wel wat puntjes op de i nodig zijn. Niks pauze. Met een bitterbal in onze mond nemen we toch nog wat nummers door. Tenslotte heeft ons publiek niet voor niets een plaatsje aan vip-tafels gereserveerd.

Vandaag doen we ook voor het eerst de Andre Hazes medley en weer weten we te ontroeren. Zeker als Piet “Zij gelooft in mij” zingt. Maar even zo makkelijk slaat de sfeer weer om als we in polonaise over podium gaan bij de tante Leen potpourri. Voor het laatste nummer wordt zelfs wat ruimte gemaak,t zodat we in polonaise de zaal rond kunnen gaan.

We worden bedankt met een warm applaus ook van de mevrouw met haar intense blik. Ze weet met moeite 3 vingers van beide handen bij elkaar te brengen. We beseffen hoe waardevol het is, wat we brengen op zo’n zondag middag. Beweging, ontroering, herinneringen en heel veel plezier.

“Het is perfect schaatsweer”, zal menigeen denken op deze droge zonnige koude dag. Maar hebben we dat vroeger vast wel eens op de Poel gedaan. Nu moeten we het in deze tijd van ondergespoten schaatsbaantjes hebben. Ik weet niet hoeveel schaatsliefhebbers er zijn onder de koorleden, maar de warmte van Huis aan de Poel is toch ook wel aangenaam. De auto kan nu nog gratis staan, maar ook hier zijn plannen voor betaald parkeren lezen we op de flyers.

We worden verwelkomd met heerlijke sapjes, met name de appelsap wordt geprezen.

Als we opkomen, merken we dat de ruimte beperkt is en lukt het amper om naast elkaar te staan. De achterste rij staat dicht bij de hoogstaande verwarming. Van de vrieskou in de sauna. 

Misschien houden we het zo goed vol, omdat de zorgverleners hier enorm enthousiast zijn. Ons publiek wordt echt opgezweept. Men zingt mee en haakt al in bij onze eerste ballade. Zelfs een tikje te enthousiast gezien de maat, maar wat maakt het uit. Er is plezier, dat straalt ervan af.
Als een paar dames een dansje wagen, worden ze met applaus aangemoedigd. Vooraan zitten een heer en dame. Zij is oud koorlid Nelly Seymonsbergen en naast haar zit haar man. Ze weet daardoor alles mee te zingen. Ze straalt en soms zingen ze elkaar liefdevol toe. 

Na de pauze is de eer aan Elly om “Aan de Amsterdamse grachten” te zingen, sinds vorige week uitverkozen tot mooiste Amsterdamse lied. 

Er komt een verzoek vanuit de zaal of we “Liefde” willen zingen. Nou graag zelfs, want we zingen dit prachtige lied, met onze solist Piet, zelf ook zo graag. Stiekem zijn we best wel trots. Op Piet, op André met zijn mooie arrangement en op ons koor. We zien, wat we er mee los maken. 

We worden bedankt en we spreken zelf ook een bedankje uit en vragen of we volgend jaar weer mogen komen. Volgend jaar? Morgen!

De Werf is een kleine woonwijk in Amsterdam Noord voor mensen met een verstandelijke beperking, die extra zorg nodig hebben. De huizen staan in verschillende straten bij elkaar. In elk huis wonen 4 tot 7 bewoners. Elke woning heeft een tuin. De woningen zijn sfeervol en overzichtelijk ingericht.

Het was weer een typische zondagmiddag bij De Werf, waar de bewoners én het Zwanenkoor elkaar al jaren kennen. Het begon allemaal wat later, omdat de busjes de bewoners later kwamen brengen. Tijdens de eerste set druppelde langzamerhand iedereen binnen. Sommigen stonden meteen vooraan om mee te zingen en te dansen. Andere bewoners kozen voor een meer ontspannen benadering en bleven aan de tafels zitten, waar ze van de muziek genoten alsof ze koninklijk vermaakt werden.
Na de pauze mochten degenen, die dat wilden, tussen ons in komen staan en op het podium meedoen. Wat een feest.
Ook Fred was er weer bij. Fred, met zijn (namaak)microfoon, is een show op zichzelf. Hij is altijd klaar om zijn innerlijke rockster de vrije loop te laten, maar vergeet niet zijn artistieke kant. Deze keer gaf hij zijn tekening aan Gijs, die deed alsof hij de loterij had gewonnen.

Helaas kwamen de busjes de mensen best wel vroeg ophalen, zodat niet iedereen tot het eind kon blijven en wij voor een bijna lege zaal de laatste twee liedjes zongen. Maar het enthousiasme van de Zwanen bleef onverminderd groot, ook voor de laatste overgebleven fan.