Beheerder

Na de succesvolle middagvoorstelling worden we verwend met een geweldig buffet verzorgd door James catering.

Als we moeten opstellen, staat er een toch wel frisse wind, dus we zoeken beschutting in het kleine voorportaal. Ook dit keer worden laatkomers met een erehaag verwelkomd. De zaal zit lekker vol en we zijn verheugd, dat er ook veel jonger publiek is.

Onze presentatrice dragen we een warm hart toe. Gerdi Verbeet, ze hoort een beetje bij ons koor en is een enthousiaste ambassadeur.

Als Yvonne het nummer “Steeds ben je in mijn gedachten zingt” zien we een vrouw in het publiek vol schieten. Liefdevol wordt ze getroost door iemand uit het gezelschap.

De solisten lijken het publiek naar zich toe te trekken bij de mooie ballads. Ze luisteren aandachtig. Maar daarna zien we het publiek golven in de banken, als ze mee inhaken op de walsjes. Wat een sfeer.

Als we door het publiek naar kleedkamer gaan voor de pauze, worden we op de schouders geklopt en bedankt. Velen staan met een drankje in de hand en de bar doet goede zaken. Dit kan wel eens een groot feest gaan worden en dat wordt het ook.

Hoezo uit je bol als Rietje dit nummer inzet? Zeg maar gerust uit de kerktoren, want die gaat er af deze avond. “Bloed zweet en tranen” wordt door hele zaal luidkeels meegezongen. Het publiek is dolenthousiast. Wat is dit toch heerlijk.

En blijkbaar geen zorg nog over Ajax. want bij de potpourri staan ze zelfs op de stoelen. Wuivende armen en een akoestiek! Och je zou wel altijd in kerken willen zingen. Wat is dit machtig. Het moet buiten te horen zijn, want een jong stel krijgt nog de kans een graantje mee te pikken. Met een glas in de hand zingen ze mee en gaan voor in polonaise. Na afloop schieten ze ons aan en vertellen hoe geweldig ze het vonden. Wij geven andersom aan het zo leuk te vinden, dat onze muziek ook jongeren aanspreekt. Nou dat deed het en volgende keer, beloven ze, nemen ze al hun vrienden mee. Kijk en daar doen we het voor. Het doorgeven van ons cultureel erfgoed.

Ons 5e concert alweer ter gelegenheid van Amsterdam 750 jaar, vandaag gevierd in Weesp.

We kleden ons om in het zaaltje vlak bij de kerk. Als de voorstelling gaat beginnen, mogen we via de hoofdingang tussen het publiek door naar het podium lopen. Enkele laatkomers passeren ons, als we opgesteld in de gang staan. Zij worden met gejoel en wapperende handen door ons verwelkomd. Het is erg leuk om al contact met het publiek te maken zo links en rechts van het gangpad.

Ari Cupé is deze middag onze presentator. Gehuld in een bloemrijk pak neemt hij ons mee door het repertoire met af en toe leuke anekdotes.

Vooraan zitten een paar vrolijke dames en die haken al lekker in bij het eerste wals liedje. Ze nemen degenen naast hen mee in hun enthousiasme. En zo zien we al snel de mensen in de rijen als golfbewegingen in haken. Een heerlijk uitzicht vanaf de plek waar we staan.

De traptreden geven ons een perfecte tribune en zo zijn we vanaf de zaal goed te zien. Wat een heerlijke sfeer en dan moeten we nog aan de Ajax potpourri beginnen.

Op dat moment is het nog onzeker wie landskampioen gaat worden. Meer hoop dan zekerheid. Maar ons vertrouwen wordt beloond met waanzinnig enthousiasme als we de potpourri inzetten. Wat de uitkomst ook wordt, aan ons zal het niet liggen en Oei Oei Oei we geven ze wel een loei, vertrouwen en steun mee.

Tot slot zingt Arie Cupé nog over De Ster uit de Jordaan. Het publiek vertrekt in polonaise naar de bar en wij naar onze kleedkamer. Tussen het publiek door dat ons bedankt en complimenteert.

Wij gaan ons opladen voor de avond.

Optreden op Moederdag, dat is niet voor iedereen mogelijk, maar voor de koorleden die vandaag wel in gelegenheid zijn, bieden we de moeders in dit verzorgingshuis een extra verrassing. Het is het tehuis waar ons koorlid Marijke werkt.
We mogen ons omkleden in een recreatieruimte en in de kapsalon. De heerlijke schaduwrijke tuin nodigt uit om even buiten te wachten. André geeft buiten nog wat laatste aanwijzingen. Het is heerlijk weer en we hadden best op het terras willen optreden.

Als we ons in onze mooie koorkleding opstellen in de hal, zorgen we voor wat verwarring bij een bewoonster. De vertrouwde gang ziet er ineens heel anders uit met al die Zwanen. Maar gelukkig is daar het vertrouwde gezicht van Marijke, die haar de juiste richting wijst.

Omdat we met zo’n kleine groep zijn en veel solisten missen zingt André zelf een aantal nummers. Dat horen we graag, want hij kan ook nog erg goed zingen. Je zou bijna denken “best druk in je eentje” spelen, zingen en ook nog presenteren. Maar hij heeft gelukkig de zwanen achter zich staan, letterlijk en figuurlijk.
Het is zo leuk, want achter de mannen staat zelfs een helium ballon in vorm van een zwaan.

Bij “Diep in mijn hart” zien we een bewoner met vochtige ogen, zo ontroerd is hij. “Het dorp” wordt zelfs met de coupletten volledig meegezongen en natuurlijk zingen we ook veel nummers over moeder. Ron zingt prachtig “Mama” van Andre Hazes.
Spontaan wordt besloten vanmiddag een nummer van de set lijst te vervangen door dit toepasselijke lied.
Een bewoonster heeft zin om te dansen en alleen walst en foxtrot ze over de vloer, behendig onze solisten ontwijkend. Ze komt bijna niet meer van de dansvloer af, al heeft ze bij “Liefde” (gezongen door Piet) even moeite te bedenken wat voor dans ze hier nu op kan doen. Ondanks dat we met een kleine groep zijn, komt er mede dankzij Piet een enorm volume los als we dit nummer zingen.

We gaan er tot slot knallend uit met “ Pikketanussie”, “Ik gun je heus je borreltje wel” en “Geef mij maar Amsterdam”
En dan mogen de warme petten en de warme stola’s af, wacht ons een drankje en hapje en lonkt het voorjaar zonnetje ons naar buiten.

Soms gebeuren er bijzondere dingen. Omdat Ajax 125 jaar bestaat, is er in Het Stadsarchief een bijzondere tentoonstelling ingericht over de club en haar geschiedenis.

Op 24 april werd deze tentoonstelling feestelijk geopend door Jari Litmanen in het bijzijn van een groot aantal fans. En ….. wij waren gevraagd om onze Ajax potpourri ten gehore te brengen. Wat een eer!
Ruben Annink zou daarna het clublied zingen. Sommigen van u zullen hem kennen van De beste zangers of van zijn mooie liedje over Amsterdam “Wie de was”.
Natuurlijk eerst even soundchecken. We stonden wat geïmproviseerd op de galerij, maar André was voor ons goed te horen.
Daarna zong Ruben Annick het clublied. Heel klein en prachtig met alleen zijn gitaar. Hij vroeg of wij het refrein mee wilden zingen. Wij kenden natuurlijk onze koorpartijen. Alleen bleek Ruben een ander akkoordenschema te hebben dan André en was André niet goed te horen in de zaal. Dat laatste werd snel geregeld en ook het muzikale obstakeltje werd bleek bij nader inzien geen probleem. Dus we gingen het gewoon proberen.
We zongen uit volle borst mee. Ruben Annink was heel enthousiast en vond dat we absoluut mee moesten zingen.

Daarna snel omkleden. Natuurlijk Jordaan Rood en de Ajax sjaal rond de schouders. Vlak voor we opgingen, mochten we nog heel even met Jari Litmanen en Ruben Annink op de foto.

De potpourri en het clublied zorgden meteen voor sfeer in de zaal. Na de toespraak van Jari werd het glas geheven en de tentoonstelling geopend.

Het was een belevenis.

Torendeal op de Veluwelaan is een verzorgingstehuis, waar we al jaren komen. Het is een speciale plek, omdat Joke (ons koorlid dat vorig jaar is overleden), hier heeft gewerkt.

De bewoners zijn een feest om voor op te treden. Ze komen ons al opzoeken in de kleedkamer. “Is hier het concert? “ vraagt een dame aan ons. Ineke Benjamins staat haar te woord en mevrouw vertelt haar, dat ze haar vader zoekt. We kennen hem vast wel meneer B……. Dan complimenteert ze Ineke, dat ze zo prachtig heeft gezongen. Nog voor we op moeten. Dat belooft wat. Geduldig wordt de dame meegenomen door een verzorgende. Maar de volgende bewoner komt alweer binnen met een pop in de armen. Ze is ook zoekende en schudt iedereen, die haar wil meenemen, van zich af. Maar als ze gewezen wordt naar de plek, waar (denkbeeldige) kinderen spelen, verlaat ze de kleedkamer.

Dit tehuis staat erom bekend veel aan muziek te doen, weet Ineke Snels te vertellen en dat merken we. Wat een enthousiasme. Men klapt en zingt. Achterin zit ons “moedertje” . Liefdevol lacht ze naar de pop en laat die dansen op haar schoot. Een dame vooraan dirigeert mee en kijkt ons aan met stralende lach. Een meneer zien we bijna alle nummers meezingen. Als we de dame, die haar VADER zocht, naar de uitgang zien lopen, geeft ze in voorbij gaan een kus op de hoofd van een verzorger. De liefde is voelbaar en dat maakt het fijn om hier op te treden.

Na de pauze blijkt ons “moedertje” toch oppas te hebben geregeld, al is haar stoel achterin nu bezet. Maar dat hindert haar niet. Moeders hebben ook recht op vertier. De hele 2e set danst ze voor ons en probeert ze praatjes met ons te maken. Geduldig leidt men haar af en voert men haar mee voor een dansje of drankje. Maar ze wordt als een magneet naar ons toegetrokken en keert steeds terug. Ze neemt Miep haar hoofd tussen haar handen en vraagt “Waar waren jullie nou? Ik vind het zo leuk!”

Gijs heeft ineens een soliste naast zich staan. We genieten van haar en de toeschouwers zien het ook lachend aan. Het enthousiasme en het plezier straalt er dan ook vanaf.
Wie onze rubriek een beetje volgt, heeft vast iets meegekregen van de polonaise challenge. Het zal toch niet gebeuren, dat bewoners van een verzorgingstehuis kanshebbers zijn! Maar echt ze maken indruk, al moet het in de rolstoel voortgeduwd door een verzorgende, die vlak voor ons een sierlijke pirouette maakt met de heer, die ze voortduwt.
Eric Scherder zal trots op ons zijn, want we krijgen de ouderen in beweging vanmiddag. Het is zo aanstekelijk, dat een paar van ons maar gezellig mee doen.

In de kleedkamer wacht ons een heerlijk drankje en een royale schaal bitterballen. Moedertje komt ook nog even buurten en vraagt “Hebben jullie ook een kinderclub?”
Tja we snappen wel dat ze de kleine al vast wil aanmelden.