Beheerder

Den Bosch

door

Vandaag ging de reis naar Den Bosch. We moesten verzamelen bij de hockeyclub in Amstelveen. Daar stapten we in de bus. André en Maarten (onze drummer) gingen met hun eigen vervoer, zodat ze eerder konden opbouwen.
We moesten optreden in De Azijnfabriek ter ere van het 150-jarig bestaan van een bouwbedrijf. We dachten, dat het wel voornamelijk mannen zouden zijn en dat bleek ook te kloppen. Bovendien was het een receptie. De koorleden werden in de bus voorbereid. We moesten ervan uitgaan, dat er niet geluisterd zou worden en dat het wel rumoerig zou zijn. Eén van de koorleden zei: “We zijn muzikaal behang en worden daar goed voor betaald.”

Eenmaal gearriveerd gingen we meteen door naar het podium voor de soundcheck. Dat ging allemaal goed. Vervolgens zeulden we onze koffertjes naar de zolder. Daar werd ons een heerlijke maaltijd geserveerd.

Toen we verkleed waren en het tijd was om op te gaan treden, moesten we ons dwars door de menigte heen naar het podium begeven. Wat een drukte en wat een herrie. De waarschuwing was niet voor niets geweest. We zongen de longen uit ons lijf, maar er luisterde bijna niemand. Het was wel gezellig, ook bij ons op het podium. Heel anders dan we normaliter gewend zijn en dat was voor sommigen wel even wennen!

Vooraan zat een oude meneer met een paar mensen om zich heen. Hij luisterde aandachtig, zat mee te zingen en was bij tijd en wijle ook geroerd. Later bleek hij de opa van de eigenaar van het bedrijf te zijn. De ouders van de opa waren de oprichters van het bedrijf. En raad eens wat? Die kwamen uit De Jordaan.

Na drie sets zat onze bijdrage erop en konden we nog even een lekker drankje aan de bar halen. Daarna omkleden en weer met de bus naar huis.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Hof van Sloten

door

Net als vorig jaar bezoeken we een paar weken voor kerst de Hof van Sloten. Het is al prachtig versierd voor de kerstdagen. Verbaasd zien we André dit keer in een personenauto aankomen. Zijn busje is in reparatie, maar gelukkig blijkt hij lieve buren te hebben van wie hij de auto mocht lenen. Daar passen gelukkig ook al zijn instrumenten in.
Rudy en Ron helpen opbouwen en wij kleden ons om. De dames hebben dit keer minder geluk dan de heren. Ze moeten zich omkleden in de wasruimte zonder verlichting, maar er valt gelukkig nu nog wat licht door het raampje.
Om 14.05 uur, dat is de tijd die Hans heeft aangegeven, staan we in rijen opgesteld in de gang. Op de vertrouwde klanken van “Geef mij maar Amsterdam” betreden we de zaal, waar we hartelijk worden ontvangen.

Het publiek luistert met aandacht naar onze meer ingetogen nummers. We zien, dat ze meegenomen worden naar hun buurtje, dat is veranderd en naar de Amsterdamse geuren, die ook bij hen herinneringen oproepen. Soms zie ik ze bevestigend knikken. Met vertedering zien we vooraan een man en vrouw hand in hand zitten. Ze smoezen soms wat met elkaar en hij krijgt een liefdevol kneepje in zijn wang. Ja, ook in ons koor ben je dan soms ontroerd. Ik zal niet verklappen wie het was, maar soms schieten ogen vol en is het geen zweet wat afgeveegd wordt. Het is voor ons altijd genieten, als we zien hoe onze toeschouwers de nummers herkennen en meezingen.

We pauzeren kort, maar lang genoeg om even wat te nuttigen en uit te rusten. Om 15.05 worden we weer in de gang verwacht en dan blijkt hoe gedisciplineerd we zijn, want niemand hoeft te worden aangespoord.
Tijd gaat zo snel als je plezier hebt. Sneller dan verwacht is dan ook dit half uur weer om en sluiten we zeer toepasselijk af met Kerstmis in de Jordaan. Goh, is het zo warm? Nee hoor, er is er weer één, die wat “zweet” moet afvegen. Gelukkig is het in de dames kleedkamer inmiddels best wel schemer donker.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Westwijk

door

Nieuwkomers in ons koor worden er al op voorbereid: een optreden in Westwijk is bijzonder. Het wordt ook wel liefkozend onze thuishaven genoemd.
Gelukkig is er nog geen sneeuw gevallen als we aankomen en is het goed parkeren in deze Amstelveense wijk. De zaal is nog niet helemaal gevuld, maar een paar bewoners zitten al vooraan.
We kleden ons snel om en als we opgaan, wacht ons een warm onthaal. Zou het komen, omdat onze cd’s hier zo goed worden verkocht, dat men bijna alles kan mee zingen? Want dat valt wel op. Een jongeman in een rolstoel, die vlak voor André een plekje heeft gevonden, dirigeert de hele voorstelling mee. Zijn lach wordt breder, als we een feestnummer inzetten.
Een bewoner heeft een prachtige grote microfoon in groen, blauw en wit. Die van ons zijn dan maar saai. Hij kent veel nummers, want als we over de Westertoren zingen, weet hij precies wanneer hij langer moet uithalen. De microfoon iets verder van zijn mond af en het hoofd achterover haalt hij samen met Piet uit.
Als Gijs over de bruine ogen zingt, neemt een jonge dame met bruine ogen haar bril af en haar ogen dept haar ogen droog.  Ze begrijpt de tekst goed, want lachend kijkt ze Gijs gelijk aan.
In de pauze bij een drankje mengen we ons gezellig tussen de bewoners, maar niet voor lang want de geweldige sfeer willen we vasthouden.
Rudy vertelt, dat we een paar koorleden door omstandigheden moeten missen, dus dat als er zangers en zangeressen zijn, ze best tussen ons in mogen komen staan. Ons koor wordt verrijkt met een aantal enthousiaste artiesten. Sommigen staan tussen de koorleden in, maar anderen benutten de solisten plekken vooraan.

André krijgt dit keer ook ondersteuning. Wat een feest als een bewoner zijn mondharmonica pakt en begint mee te spelen.
Een van de “solisten” doet me versteld staan, omdat ze bijna alle nummers, zelfs met de coupletten, weet mee te zingen.

Zoals altijd krijgen we als koor allemaal een cadeautje en dit keer is het heel bijzonder. Een prachtig zwaantje van keramiek speciaal voor ons gemaakt. Om stil van te worden. 
We sluiten af met een daverende polonaise. Nog maar enkele koorleden en bewoners staan op het toneel en in de zaal zijn nog maar een tiental stoelen bezet, als de rest met elkaar in polonaise de zaal rondgaat, zelfs in rolstoel. Het biedt gelijk de kans, als we langs hem komen, om onze dirigent te bedanken. We krijgen een brede lach van hem, de lach die al de hele middag op zijn gezicht te zien was.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Westerhaven

door

Als je met een koor geregeld in tehuizen komt, bekruipt je soms een gevoel van “Hier wil ik mijn laatste dagen wel slijten.” Westerhaven is zo’n plek, prachtig gelegen aan het water. Het gezellige ronde paviljoen valt gelijk op, als we de auto aan het water parkeren. We treden op ter gelegenheid van het 40 jarig bestaan van de stichting “vrienden van Westerhaven” en zelfs voor het natje en droogje is deze keer gezorgd.
Na een bakkie koffie en een heerlijk gebakje begeven we ons naar boven. “Geef mij maar Amsterdam” zingen we in polonaise, als we de zaal betreden en dan pas valt me op, dat we een soliste missen. Bernard neemt het over, maar waarom missen we Elly? We hebben niet veel tijd om erover na te denken. Ons publiek in Hoorn wil er een feestje van maken. Wat zingt men hier mee. Zouden er zoveel Amsterdammers zijn, die verhuisd zijn naar deze sfeervolle stad? Of muziekliefhebbers die de nummers herkennen van de radio?

Dit keer is het niet alleen het publiek dat geniet. Wij worden meegenomen in hun enthousiasme. Als we klaar zijn voor de pauze krijgen we handen en complimenten, dat we zo zuiver zingen en dat het zo mooi was. Een dame vertelt ook in een koor te hebben gezongen en liefst zou ze zich zo willen opgeven. Wat heerlijk als je dat kunt overbrengen.

Bij de 2e set is daar ineens wel onze solist.  Ze bleek de verkeerde kleding mee te hebben genomen en is in allerijl (en hopelijk niet onderweg geflitst) toch even snel heen en weer naar Amsterdam gegaan. Net op tijd terug en amper op adem gekomen, zingt ze het eerste nummer van onze 2e set. Even later laat Bernard als kok de arme bewoners echt schrikken met zijn ijzeren pan. Ik zie sommigen verschrikt naar hun oren grijpen.

Tijdens de voorstelling gaan mijn ogen geregeld naar een vrouw, die de hele voorstelling zit te stralen. Een bewoner in rolstoel met achter hem (vermoed ik) zijn zoon, heeft niet door hoe hij door hem wordt gefilmd, voortdurend zwaaiend en meezingend met de nummers, die we zingen. Ik zie meer mensen hun smartphone pakken. Dit keer niet alleen om ons te filmen, maar juist onze toeschouwers. En gelijk hebben ze.

Ons publiek van vandaag heeft zeker bijgedragen aan een heel fijn optreden deze zondagmiddag in Hoorn.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Het Sarphatihuis

door

Ik denk, dat vrijwel elke Amsterdammer wel de Roeterstraat kent en er een associatie bij heeft. Het oudemannenhuis komt dan vaak gelijk iemand op. Tot 1957 was het een plek voor hoeren zwervers, het armenhuis en oude mannen en vrouwen, die er in ruil voor hard werken onderdak en eten konden krijgen. In 1957 werd die werkplicht afgeschaft. Nu is het een prachtig monumentaal pand, dat op de dag van ons optreden lastig bereikbaar is. Geen tram komt erlangs, omdat er vandaag ook een klimaat demonstratie blijkt te zijn.

Het vraagt weer iets van ons aanpassingsvermogen. Sommige solisten gaan het niet redden en dus wordt schema ter plekke aangepast. Er wordt driftig geappt over alternatieve routes en het aangepaste programma.

Alsof er niets aan de hand is, staan we niet veel later omgekleed en wel op te trede
Tijdens Ben zijn optreden, waarin hij zijn voorkeur voor koffie met slagroom bezingt, zien we de advocaat met slagroom rondgaan en worden er kaasstengels uitgereikt.  Ja, Ron kan wel zingen, dat er veel veranderd is, maar met sommige veranderingen mogen we blij zijn. Als ik nu zie hoe liefdevol de advocaat met slagroom wordt opgediend! Dit is de Roeterstraat nu.

Een schattig hondje loopt vrij door de zaal en komt ook nog even gezellig tussen ons koor door lopen.

Trots en vol passie zingen we met Piet het nummer “Liefde”. Dit lied komt zo binnen. Vandaag zien en voelen we die liefde bij de verzorgers, die op sommige nummers met de bewoners proberen te dansen in hun rolstoel.

De verzorging in Roeterstraat heden ten dage heeft mijn associatie voorgoed veranderd.

Nu nog zien hoe we weer naar huis komen.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.