Meer nieuws

Wij mogen na de middagvoorstelling even pauzeren en worden dan verwend met een meer dan fantastische maaltijd verzorgd door Baut. Zo lekker dat ik denk, dat een aantal van ons nog wel een extra portie hadden gelust.
We kleden ons daarna om voor de avondvoorstelling.

Als we het meeklappen horen van het publiek, wanneer we opkomen, voelen we het al. Dit is me toch een publiek! Die hebben er zin in om er een feestje van te maken. En een feest wordt het, niet normaal.
Marga van Praag is dit keer de presentatrice. Wat kan ze heerlijk het publiek betrekken bij haar verhalen en gesprekjes met het publiek. Helaas loopt ons tijdschema daardoor wel wat uit. Er zijn zelfs bezoekers, die er in middag ook al bij waren. Dat bekent Gerda, die helemaal vooraan zit. Ook de meneer met de hoed is er weer.

Het is moeilijk uit te leggen, hoe het is om zoiets mee te maken, maar ik vraag me oprecht af wie er meer genoot deze avond, het publiek van ons of wij van het publiek. Zonder hen kunnen wij immers geen feest maken.
Mag ik dit vertellen? Gezien de lol die mevrouw er zelf om had, durf ik het te doen. Een dame achterin voelt zich blijkbaar zo thuis, dat ze onder haar kleding maar haar bh uitdoet en baldadig als koptelefoon op haar hoofd zet, de cups als oordoppen. Ze moet er zelf erg om lachen. Welja, doe maar of je thuis bent! Een andere dame midden in de zaal gaat staan en brengt een ode aan iemand, die aan zijkant zit. Haar armen uitreikend zingt ze voluit mee met “Diep in mijn hart”. Bij “Mijn Amstelstad” draait ze zich om en als een dirigent stuurt ze de mensen achter haar aan om van links naar rechts in te haken.
Wauw, we kunnen niets anders denken dan: Wat een sfeer deze avond.

Ook voor Marga hebben we het Lieverdje als beeldje. De Westertoren speld zat de hele avond al trots opgespeld op haar revers.

We kleden ons om, zijn moe van een lange dag, maar ook erg gelukkig na zo’n optreden. We pakken alles weer in en kijken uit naar het volgende optreden en eigenlijk zouden we het publiek vanavond zo mee willen nemen.
Het applaus was zeker ook voor hen.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Vol zelfvertrouwen begeven we ons op 7 oktober naar de Noorderkerk. Ons repertoire zit er goed in na 6 voorstellingen in Rode Hoed en De Purmaryn en natuurlijk de vele repetities. Juist vandaag heeft “Maak het een beetje gezellig” wel een diepere betekenis.

Onze gastpresentator is deze middag Job Cohen en moeten we die nu nog nader toelichten, zou je denken. Maar misschien wist u nog niet, dat hij naast gewezen burgemeester van Amsterdam ook al jaren beschermheer is van ons koor. En natuurlijk mogen we hem dan ook vragen voor deze rol.

De zaal zit in de middag goed vol en verwachtingsvol kijkt men ons aan. Bij “Oh Johnny” haakt men al lekker in om bij “Weemoed van de Wester” weer muisstil te zijn. Als Ron “Je bent als een wilde Orchidee” zingt, zien we dat hier en daar wat traantjes worden weg gepinkt van herinnering of ontroering? Wie zal het zeggen, maar een lach en een traan gaat deze middag zeker op, want bij “Marina”, gezongen door Dick, lacht en feest men alweer.
Zijn we TE zelfverzekerd of juist onder de indruk van ons publiek vandaag? Soms is het voor een solist in een enkel nummer even zoeken naar de tekst. Gelukkig heb je dan nog het koor achter je, dat letterlijk en figuurlijk rugdekking geeft.
Een meneer met een mooie zwarte Hoed valt op. Er is weinig van zijn gezicht af te lezen. Is het een kritische blik?
En dan aan eind van de 2^e set als we al die bekende nummers doen, zoals “Amsterdamse grachten” en “Bij ons in de Jordaan”, is de Noorderkerk één klappende inhakende en walsende menigte geworden.
We zien ook Job Cohen in polonaise voorbijkomen. Het speldje van de Westertoren had hij al, maar het beeldje van het Lieverdje nog niet.
Terecht worden alle mensen genoemd, die deze voorstellingen mogelijk hebben gemaakt.
Het dankbare publiek heeft zeker veel voldoening gegeven.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Vraag iemand die zich op de borst klopt en zegt een echte Amsterdammer te zijn waar hij woont en niet zelden hoor je, dat hij/zij niet in Amsterdam woont. Velen zijn uitgeweken naar Purmerend, Lelystad, Almere en Hoorn. Als die Amsterdammer niet meer naar ons kan komen, dan zoeken wij ze wel op en dus vertrekken we vandaag naar Hoorn voor ons optreden.
Westerhaven heeft al een lange geschiedenis als verzorgingshuis. Vroeger werd het Het Armenhuis genoemd. Maar Westerhaven straalt dat heden ten dage allesbehalve uit. Het heeft een grandeur als een kurhaus gelegen aan het water. Het is dan ook geen straf om de auto te parkeren bij het Visserplein en langs het IJsselmeer naar het paviljoen te lopen.
Eenmaal aangekomen is het fijn, dat iemand met ons meeloopt naar de kleedkamer, want het is even zoeken door de gangen.

We stellen ons even later op voor het gezellige ronde restaurant en betreden in polonaise de zaal voor onze eerste set. Glimlachend zien we, dat een meneer zijn wandelstok als muziekinstrument gebruikt. Eerst houdt hij hem als gitaar voor zich en daarna als trompet.
Dick zet “De zon schijt voor iedereen in” en hier en daar stoten de koorleden elkaar aan, want als we, zoals afgesproken omhoog kijken, zien we  in de nok een koffiekopje hangen. Wat een grappig detail.
De pauze houden we achter in de zaal. Dat is praktischer nu de kleedkamer wat verder weg ligt. Omdat het zo warm is in de zaal, doet men de deuren open van het paviljoen en de gordijnen bollen op door de wind, die van het IJsselmeer komt.
Met de wind in de rug beginnen we aan onze 2e set. En nu gaan de handen op elkaar en klapt men enthousiast mee met de vrolijke nummers. Want je kan de Amsterdammer wel uit zijn stad halen, maar het Amsterdamse is er niet zomaar uit. Dat bleek vandaag in Hoorn maar weer.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

We trappen ons eerste optreden dit seizoen af in de Roeterstraat. Het imposante gebouw met zijn rijke historie maakt altijd weer indruk. Dit eerste concert is mede mogelijk gemaakt door Stichting Amsterdamsch Plezier.

Helaas is er geen kleedkamer beschikbaar, maar achter een paar kamerschermen en planten is een plekje voor ons gemaakt.
We beginnen wat hectisch, de dames vergelijken hun zwarte broeken, want er is kleur- en modelverschil, kan dat wel? Het zal veel bezoekers niet eens zijn opgevallen denk ik, maar dergelijke details horen ook echt bij wat wij als Zwanenkoor willen neerzetten. We lossen de kleding ‘stress’ creatief op door te ruilen en te lenen van elkaar. Het begin van het nieuwe seizoen moeten we allemaal weer even scherp gezet worden, dat blijkt deze middag.  

Onze toeschouwers zitten letterlijk in het zonnetje als Dick “De zon schijnt voor iedereen” zingt en we hebben te doen met de mensen, die in het volle zonlicht zitten. Het zweet loopt al na de eerste gezongen nummers bij ons over het gezicht. Maar we zien ook, dat er bewoners zijn, die zich er op voorbereid hebben. Een dame vooraan heeft heel slim een zonneklep opgezet. Anderen zien we met handen hun ogen beschermen tegen de zon om ons te kunnen zien optreden. Of ze dragen, zoals een prachtige stijlvolle dame vooraan, een moderne bril met donkere glazen.
Met bewondering kijken we naar een bewoner, die zijn muzikaliteit verraadt door perfect in de maat mee te dirigeren.
Maar de dame in een prachtige gele blouse, achteraan voor de groene planten, steelt voor ons echt de show. Alle nummers zingt ze met ons mee. Het is dat ze deze zondag middag al zulk belangrijk werk doet door iedereen van drankje te voorzien, maar onze grijze zwanenkoor blouse had haar zeker ook perfect gepast.
Op haar tafel zien we de advocaat met ernaast de fles slagroom al klaar staan. Niet alleen voor de bewoners blijkt even later, als we ons weer tussen de planten omkleden. Ook wij mogen bijkomen na ons eerste optreden met een heerlijk advocaatje met slagroom.

Het was een mooie middag.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

We staan te popelen voor ons optreden in Paradiso. We zingen voor dit optreden grotendeels ons eigen repertoire en daardoor is er een meer prominente rol voor ons koor. Een week voor het optreden repeteren we met de vele artiesten. Half elf in de ochtend zijn we dan al aanwezig en we repeteren tot ver na vieren. We worden goed verzorgd met broodjes, koeken en drank.

En dan is het zover. Net als vorig jaar bij de Ode aan de Zangeres zonder Naam is Coby de presentatrice. Ze helpt sommige koorleden uit de droom, want ze is toch echt vrouw en hetero. Als ze, wanneer we al 2,5 uur op onze benen staan, opkomt voor de sound check om met onze Anneke “Oh Johnny” te gaan zingen, roept ze naar ons: “Wat zijn jullie knap!” We beginnen er bijna van te blozen, maar na een lange stilte vervolgt ze haar zin met: “Dat jullie zo lang kunnen staan.” Hilariteit, ze had ons mooi te pakken.

Dat klopt Coby en dit was nog maar de sound check. Dan moet de voorstelling nog komen. We staan net als vorig jaar de hele voorstelling op het podium en zingen op twee nummers na alles mee. Maar hadden we ook maar een seconde willen missen? Natuurlijk niet! We zijn getuige van een uitzinnig Paradiso. Weer krijgen we het voor elkaar. Met dit repertoire gaat het dak eraf. Alles wordt meegezongen. Er wordt meegeklapt, polonaise gelopen en we zien ontroering. We worden gedragen door het enthousiaste publiek, de geweldige muzikanten en de artiesten.
Zelf blijken we er ook heel wat fans bij te hebben gekregen, want we krijgen veel reacties uit de zaal.

Het was een zeer geslaagde, mooie avond en een erg feestelijke afsluiting van een geweldig seizoen. In het najaar gaat omroep Max het uitzenden.
Wij mogen nu gaan genieten van een welverdiende zomerstop, want daarna gaan we ons voorbereiden voor Amsterdam 750 jaar.

Die cocktail en dat ligbed hebben we verdiend.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.
Wilt u de foto’s van de repetitie bekijken? Klik dan hier.