OP BEZOEK BIJ

Vanwege de Dam tot Dam loop in Amsterdam was het voor sommige koorleden best een uitdaging om het Amstelhuis te bereiken. Koorlid Rudi deed eraan mee. Diep respect voor deze sportieve prestatie. Gelukkig is er een vrij goede OV-verbinding en waren we allemaal ruim op tijd. Dat is geen straf, want ook vandaag had Helga van het Amstelhuis een heerlijke appeltaart voor ons gebakken. Bij het uitserveren bleek hij zelfs nog warm te zijn.
Het prachtige Amstelhuis aan de Amstel bestaat dit jaar 10 jaar, wat ons optreden extra feestelijk maakt. Toch merkten we, dat het in de zaal rustiger was dan we gewend zijn. Er leken zelfs meer koorleden dan publiek te zijn.

Omdat we in deze zaal goed contact hebben met de straat, trekken we de aandacht. Zo nu en dan kijkt men belangstellend naar binnen. Een stel dat voorbijloopt, wordt door ons optreden naar binnen gelokt. Ze genieten van de voorstelling, maken opnames en al snel gaan de jassen uit en wordt er een drankje besteld.

Na de pauze zit de zaal ineens gezellig vol en er wordt zelfs een walsje gedaan voor de bar. Als Ineke de Hazes-potpourri aankondigt en veronderstelt dat iedereen deze liedjes wel kent, roept een dame uit de zaal, dat ze die toch echt niet kent. Het valt ons inderdaad op, dat ze als 1 van de weinige niet meezingt, maar wel enthousiast applaudisseert. Ze legt ons uit dat dit niet vanwege Hazes is, dat ze niet meezingt, maar omdat we zo mooi zingen.

Wanneer Ineke het bekende nummer ‘Oh Johnny’ van Tante Leen aankondigt, roept ze enthousiast, dat ze dit nummer wel kent, omdat het uit haar tijd is. Ze zingt inderdaad helemaal mee, net als ‘Bij ons in de Jordaan’. Ja, en als er al gewalst wordt, weet je dat het publiek ook wel is opgewarmd voor de polonaise.

Daarmee sluiten we de middag dan ook af. Met hooguit een spurtje om de metro te halen. Het echte loopwerk laten we toch maar aan Rudi over. 

Na onze eerste kennismaking zijn we definitief fan van Het Zonnehuis geworden. Een prachtige locatie in het pittoreske deel van Amsterdam Noord. We genieten er nog extra van dat parkeren op dit unieke plekje nog altijd gratis is. De vrijwilligers waren al vroeg aanwezig om alles in goede banen te leiden. Hun inzet is onmisbaar voor onze optredens. We mogen gebruikmaken van een zaal als kleedkamer. Een ruimte die groot genoeg was voor ons allemaal én voor het heerlijke Indonesische buffet van Toko Nani.

We komen op aan weerszijden van de zaal. Het is erg leuk, dat we op deze manier al contact maken met het publiek alvorens we het podium betreden.
Edvart Niesing presenteerde de avond. Hij grapte, dat zijn achternaam, Niesing, al aangaf dat hij niet kwam zingen. Nadat hij die middag nog een nieuwsuitzending had ingesproken, had hij duidelijk zin in wat verbinding en gezelligheid.
Maakte hij het te gezellig? Nadat Ineke haar nummer “Ik gun je heus je borreltje wel” had gezongen, kwam hij met dubbele tong het podium op en bekende dat hij het zo’n leuk liedje vond. Maar Edvart kan blijkbaar ook goed acteren.
Hij maakte er natuurlijk een grap van; hij is veel te professioneel voor zoiets.

Het publiek was vandaag ontroerd en luisterde aandachtig, maar klapte en deinde ook heerlijk mee met de gezellige nummers. Na “Amsterdam 750” van André en alle andere Amsterdamse hits, hoorden we vanuit de zaal het enthousiasme.
Het Ajax-blok deed het weer goed en bij Hazes zong iedereen mee. Bij “De vlieger” zagen we een man met zijn handen naar de hemel reiken, waarschijnlijk denkend aan zijn moeder. Bij “Bloed, zweet en tranen” merkten we het verschil tussen echte fans en kroegtijgers, want dit keer schalde de gebruikelijke kroeg reactie niet terug vanuit de zaal.

Na de Hazes-potpourri kon de avond niet meer stuk. Toen we “Geef mij maar Amsterdam” zongen, barstte er een waar feest los. Het publiek ging staan, danste en zwaaide uitbundig mee. We bedankten Edvart voor de presentatie en gaven hem een miniatuurbeeldje van “Het Lieverdje”. Wat een geslaagde avond!

Het doet ons verlangen naar dit heerlijke dorp, dit fijne publiek en deze toplocatie.

Westwijk is een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking.
We komen hier al jaren. Om precies te zijn was dit het 25^e jaar! We noemen het dan ook liefkozend “onze thuishaven”. Inmiddels kennen we de weg en zeker ook ons publiek. Het is helemaal niet erg, als we na het omkleden gewoon in de zaal moeten wachten. Zeg nou eerlijk, thuis mag dat toch? Ook de regel dat we vanuit het koor niet naar publiek mogen zwaaien is vandaag niet van toepassing, want natuurlijk zwaaien we enthousiast terug naar onze “zanger” met zijn microfoon.

Pal vooraan zit onze vaste “dirigent” al klaar met haar baton. Naast hem zit misschien wel onze meest gepassioneerde fan. Geregeld houdt ze beide handen op haar hart, als ze ons vol adoratie aankijkt. Ze springt na een gezongen nummer op en roept: “toppie” en “bravo”. Soms zoekt ze zelfs een soort van spirituele verbinding en stuurt ons positieve energie. We voelen het. Zal het de “dirigent” zijn of deze positieve energie, die ons vleugels geeft?

In ieder geval zal Rudi, die vandaag presenteert, er zeker aan bijdragen. Het is een gave hoe hij met name kinderen en nu ook dit bijzondere publiek erbij weet te betrekken en hen weet te enthousiasmeren. Vanuit de zaal zingt de “zanger” met microfoon al hartstochtelijk mee, al heeft hij zijn oranje pet maar snel afgezet, want het is warm in de zaal.

We missen nog iemand, onze “zangeres” in glitter jasje, maar gelukkig zien we haar iets later aankomen. Ze besluit het glitter jasje toch te bewaren voor na de pauze, als ze bij ons op het podium mag. Na de pauze weten ze het al. Het publiek mag tussen ons in mee doen. Even zien we onze “dirigent” stil omlaag kijken. Had hij dat ook graag gewild? Maar gelukkig vindt hij al snel weer plezier in zijn belangrijke taak. Juist nu het koor zo is uitgebreid, hebben we hem natuurlijk meer dan ooit nodig. Waag het ook niet om een grap te maken over André, want meteen komt iemand uit de zaal voor hem op. “Hij is net als zijn naam, altijd Vrolijk”, roept hij. Achterin tussen ons in staat een dame, die echt al onze liedjes kent en serieus de choreografie mee doet.

Ach, over dit publiek zouden we veel meer kunnen vertellen, maar de schrijfruimte is beperkt en dus sluiten we, zoals altijd hier, af met de polonaise en natuurlijk het cadeautje, dat ze weer voor ons hebben gemaakt. Of we terug mogen komen, vraagt Rudi.  “Natuurlijk” beslist iemand uit publiek al.

Nou tot volgend jaar dan maar weer Westwijk.

Het zou deze zaterdag een drukke dag worden voor de Zwanen. Maar liefst twee optredens stonden op het programma. Het eerste was in één van de zorghotels van Domus Valuas. Het Witte Huis in Oegstgeest.

De jaarlijkse afsluitingsborrel van het tehuis vond plaats op het dakterras onder grote parasols. Een borrel voor de bewoners en de vrijwilligers. De groep was niet heel groot, maar het zag er wel heel gezellig uit. Grote partytenten, blauwe ballonnen en slingers, schalen met hapjes, die voortdurend rondgingen en ook voor de drankjes werd gezorgd. Bijna alle bewoners werden vergezeld door familie.

André en sommige koorleden, die achteraan stonden, hadden wel het zonnetje in de rug en dat was behoorlijk warm. Maar het mocht de pret niet drukken en zoals altijd slaagden De Zwanen er al snel in om er een feestje van te maken.

Aan het eind was er zelfs een heuse polonaise.

Het was een leuke middag., maar voor de Zwanen was het nog niet afgelopen.
Zij moesten die avond nog een optreden doen. Dus naar huis om even te eten, een andere outfit in te pakken en dan weer op naar het volgende evenement…….

Na de succesvolle middagvoorstelling worden we verwend met een geweldig buffet verzorgd door James catering.

Als we moeten opstellen, staat er een toch wel frisse wind, dus we zoeken beschutting in het kleine voorportaal. Ook dit keer worden laatkomers met een erehaag verwelkomd. De zaal zit lekker vol en we zijn verheugd, dat er ook veel jonger publiek is.

Onze presentatrice dragen we een warm hart toe. Gerdi Verbeet, ze hoort een beetje bij ons koor en is een enthousiaste ambassadeur.

Als Yvonne het nummer “Steeds ben je in mijn gedachten zingt” zien we een vrouw in het publiek vol schieten. Liefdevol wordt ze getroost door iemand uit het gezelschap.

De solisten lijken het publiek naar zich toe te trekken bij de mooie ballads. Ze luisteren aandachtig. Maar daarna zien we het publiek golven in de banken, als ze mee inhaken op de walsjes. Wat een sfeer.

Als we door het publiek naar kleedkamer gaan voor de pauze, worden we op de schouders geklopt en bedankt. Velen staan met een drankje in de hand en de bar doet goede zaken. Dit kan wel eens een groot feest gaan worden en dat wordt het ook.

Hoezo uit je bol als Rietje dit nummer inzet? Zeg maar gerust uit de kerktoren, want die gaat er af deze avond. “Bloed zweet en tranen” wordt door hele zaal luidkeels meegezongen. Het publiek is dolenthousiast. Wat is dit toch heerlijk.

En blijkbaar geen zorg nog over Ajax. want bij de potpourri staan ze zelfs op de stoelen. Wuivende armen en een akoestiek! Och je zou wel altijd in kerken willen zingen. Wat is dit machtig. Het moet buiten te horen zijn, want een jong stel krijgt nog de kans een graantje mee te pikken. Met een glas in de hand zingen ze mee en gaan voor in polonaise. Na afloop schieten ze ons aan en vertellen hoe geweldig ze het vonden. Wij geven andersom aan het zo leuk te vinden, dat onze muziek ook jongeren aanspreekt. Nou dat deed het en volgende keer, beloven ze, nemen ze al hun vrienden mee. Kijk en daar doen we het voor. Het doorgeven van ons cultureel erfgoed.