Beheerder

Het is een druilerige dag, als we naar Geuzenveld-Slotermeer rijden. Na een warme ontvangst met koffie is het toch lastig om overtuigend te zingen, dat de zon voor iedereen schijnt, terwijl we door de ramen de regen zien vallen en we de kou van een openstaand raampje in onze nek voelen. Gelukkig houden de rode omslagdoeken ons nog een beetje warm. De dames staan nl. het dichtst bij het raam.

Ik zie, dat ouderen het digitale tijdperk hebben omarmd, want met  heel wat tablets en mobieltjes wordt ons optreden vast gelegd.

Toch zijn er ook nog heel wat armen vrij om in te haken. Een dame zit te dansen op haar stoel. Jammer dat niemand haar even ten dans vraagt, al zien we vanmiddag zeker walsende dames en ontstaat er al voor onze pauze een polonaise. Regen of niet, binnen lijkt de zon te schijnen.

Na de pauze begrijpen onze nieuwe leden, waarom 1 toeschouwer zo stralend zit mee te zingen. Het blijkt dat zij een oud koorlid is. En natuurlijk heeft ze verzoeknummers. Als toegift zingen we daarom nog “De buurt” en blijkt de Vrolijke Koster deze middag ook nog even langs te komen na zijn dienst. Wie klaagt er dan nog over regen, als binnen het feest lijkt los gebarsten.

Het regent nog steeds als we naar huis gaan, maar vandaag scheen de zon toch even voor iedereen.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

De Bogt is een zorgcentrum in het hartje van Amsterdam. Voor enkelen van ons een thuiswedstrijd voor anderen een uitdaging, met name door de hoge parkeerkosten in het centrum. Toch kwamen veel koorleden met de benenwagen, de tram, de bus of de metro op de plaats van bestemming aan.
We waren hier wel eens eerder geweest, maar dat was alweer een tijd geleden.

We kwamen, zoals altijd, enthousiast zingend op en zagen, dat de zaal zat vol bewoners zat. Er waren ook familieleden aanwezig. André had een vrolijk programma samengesteld en we zagen de mensen meedeinen en genieten.

We hebben drie fotografen, waarvan er altijd één meegaat om het optreden en de sfeer vast te leggen. Helaas was dit keer geen één van de fotografen beschikbaar. Dat komt eigenlijk nooit voor, maar jammer genoeg nu wel.
In de pauze hoorden we al van verschillende mensen, dat ze het heel leuk vonden. We gingen dan ook enthousiast de tweede helft in. De bekende liedjes in de potpourri’s werden door een aantal mensen meegezongen.

Het was weer een heerlijke middag en er werd gevraagd of we nog een keer terug wilden komen. Dat is natuurlijk fijn om te horen.

Het is een zonnige maar koude dag, als we ons vandaag naar Diemen begeven. Na ons te hebben omgekleed, komen we in een bijzonder fijne zaal, waar ons optreden zal plaats vinden. We worden blij van de vrolijke gordijnen, de schemerlampjes op tafel en het fijne zicht naar buiten, het terras en de waterpartijen. Die vrolijkheid is ook te voelen bij ons publiek. De zaal zit behoorlijk vol en er wordt veel mee gezongen. Zoals vaak zitten de echte feestvierders achterin. We zien zwaaiende armen en veel inhaken, als er gewalst kan worden.

Onder het publiek ook bijzondere gasten, draaiorgel familie Perlee, welbekend in de Jordaan. Natuurlijk dragen we in gedachten het nummer “pierement” aan hen op. En, het kan ook niet anders, ze zingen vrijwel alle nummers mee.
Het is ontroerend, als we tijdens het nummer “Ik wil met jou hand in hand” van Tante Leen een moeder en dochter hand in hand zien zitten.
Als we met Piet het nummer “Liefde” zingen, krijgen we zelfs een staande ovatie van onze toeschouwers achterin.

Deze zaal en het publiek inspireren ons, waardoor we zelf ook eens gek doen en bij ons laatste nummer in polonaise door de zaal gaan.

Als we naar huis gaan, schijnt de zon nog uitbundig, maar we nemen ook zeker de warmte mee, die we vandaag voelden in Berkenstede.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Voor vandaag is er een grote uitzondering gemaakt. We treden nooit op met minder dan 25 mensen. Maar deze keer wilde de opdrachtgever echt maar maximaal 20 mensen op het podium. Omdat het zo’n mooie locatie was en een mooi evenement, hebben we besloten om het voor deze ene keer dan toch te doen.
Over de rode loper met onze koffertjes door de draaideur, waar onmiddellijk een vriendelijke meneer vraagt of hij het koffertje mag overnemen en voor mag gaan.
We kunnen bijna meteen door naar de soundcheck. Maarten (de drummer en André) zitten al klaar.
We zien meteen, dat de zaal prachtig is ingericht. Mooi gedekte ronde tafels met grote kandelaars met rode en witte kaarsen. Heel sfeervol. Maar ja, de dresscode is dan ook gala.

Tijdens het wachten in de kleedkamer krijgen we broodjes croquet.
Eén van onze koorleden (haar man is heel lang scout geweest bij Ajax) was ook uitgenodigd voor het galadiner. Dus eerst zong ze mee in Jordaankleding bij ons optreden om daarna in galakleding aan te schuiven bij haar man aan het diner.

Voordat de gasten binnenkomen, staan wij al op het podium. Zodra de deuren open gaan komen de gasten binnen en gaan ze op zoek naar hun plaats. Ondertussen zorgen wij, dat ze in de stemming komen met ons gezellige repertoire. Als alle gasten hun plaats hebben gevonden, zit onze bijdrage erop en worden wij bedankt.

Dan worden nog er een paar foto’s op de trap gemaakt door de fotograaf en gaan we ons weer omkleden om huiswaarts te gaan. We hoorden later, dat de gasten ons optreden gewaardeerd hadden. Het had van hen wel langer mogen duren…….

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Het is altijd fijn als tehuizen goed bereikbaar zijn. Tenslotte reizen we meestal op eigen gelegenheid. En zowaar kunnen we op zondag in Amsterdam in deze buurt nog gratis onze auto kwijt en zelfs bijna voor de deur staan.
We zijn, wat omkleden betreft, als koorleden wel wat gewend en verblikken of verblozen niet, als we dit keer naar een fitness zaaltje worden geleid. Bij gebrek aan stoelen beklimmen sommige maar de hometrainers om bij een kopje koffie de opstelling voor vandaag door te nemen. We moeten al vrij snel op, dus tijd om zadelpijn te krijgen is er niet.
Als we ons opstellen, zien we nog wat bezoekers binnenkomen. Een dame maakt zich zorgen, dat haar rollator wordt weggereden. Haar mobiel zit erin, dus wordt de rollator vlak naast haar geparkeerd. Onze blik wordt vaak naar haar getrokken, want een dansje laat ze niet aan zich voorbijgaan, alleen of samen met anderen.
Een heer bekijkt het eerst allemaal nog zonder uitdrukking op zijn gezicht, maar hoe langer we optreden hoe meer lach er op zijn gezicht komt. Het geeft ons energie. Dit is onze beloning, hier doen we het voor.
Als we op het eind “Amsterdam ik wil je bekennen” zingen, zie ik links iemand opstaan en haar rollator pakken. Ze gaat toch niet ook nog een polonaise inzetten? Maar nee, met een brede lach zwaait onze danseres ons gedag.

Wij zwaaien even later naar de andere toeschouwers. als we in polonaise teruggaan naar de fitnessruimte.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.