OP BEZOEK BIJ

Na een voortreffelijke maaltijd van James Catering kunnen we er weer tegenaan.

Roos Schlikker is vanavond onze presentatrice. Waar we normaal gesproken veel indrukken met u delen over wat er in de zaal gebeurt, trekt zij nu de hele avond onze aandacht. Ze geniet en straalt door het optreden, maar vergeet daarbij niet om de avond perfect te presenteren.

Maar er is nog iemand die ons opvalt. Dat is Martijn. Wat heeft hij samen met de projectgroep Amsterdam 750 een huzarenstukje neergezet! Ook vanavond zien we hem als een regisseur het publiek opzwepen, heen en weer rennen en even lijkt het zelfs alsof hij de kerk bouwkundig inspecteert. Je kunt het ook overdrijven, Martijn 😉. Maar wat doe je veel voor ons koor, het mag wel eens benoemd worden.

Het is een eer als we zelfs een bekende volkszanger tussen ons publiek zien, die zich gezellig voegt in de polonaise. Een dame in Ajax-tenue zingt gepassioneerd mee met de Ajax-potpourri en daarna barst het feest los. Er wordt ingehaakt, gezongen, geklapt en iedereen gaat zelfs bij de laatste nummers staan.

Wat een knaller van een afsluiting maken we er samen met ons publiek van! En wat mag de projectgroep trots zijn, want het werd een succesvol jaar.

We bedanken al die mensen, die dit mogelijk hebben gemaakt en natuurlijk u, ons publiek. Zonder u kunnen we nog zo ons best doen, maar het is en blijft een samenspel. 
Roos en Vivian heel erg bedankt voor jullie geweldige presentatie vandaag. 

Vandaag sluiten we onze concertreeks ter gelegenheid van onze jubilerende stad af. We eindigen waar we zijn begonnen: in de Noorderkerk.

Voor de middagvoorstelling hebben we een primeur. André heeft nog steeds contact met een studiegenoot, die op Het Gerrit van der Veen College muziekles geeft. Het idee is ontstaan om leerlingen uit haar klas mee te laten doen met ons middagconcert.
De leerlingen zijn al aanwezig voor de soundcheck. We weten hoe koud het in de kerk kan zijn en we rillen al bij de gedachte om slechts in rode T-shirts een middag in de kerk te verblijven. Maar deze bikkels geven geen kick en zijn voorbeeldige pubers.

Vivian Boele is vandaag onze presentatrice en de Ruud Brienen ontvangt de bezoekers weer met gezellige draaiorgelmuziek. Niets kan ons Amsterdamse feestje in de weg staan en een feestje wordt het weer!
Edvart Niesing, kortgeleden nog presentator van onze voorstelling in het Zonnehuis, zit nu als gast vooraan. Hij is zichtbaar ontroerd, als we met het puberkoor de Hazes-potpourri zingen. Maar ook door Piet, ons oudste koorlid, die in een kerk met zijn luide, prachtige stem mensen kippenvel bezorgt. Dit keer niet van de kou, maar van Piet. Hij maakt diepe indruk. Wat kan die man toch zingen!
En wat mogen we blij en dankbaar zijn voor Vivian en haar perfecte presentatie.

Een paar dames op 2e rij swingen op hun stoelen als Ben “Oh Amsterdam, wat ben je mooi” zingt.

De jeugd geniet als ze zien, hoe de zaal losgaat door het optreden en ze gaan zelfs voorop in de polonaise.

‘Of het voor herhaling vatbaar was?’ vraagt Ineke. Dat was het en zo behouden wij de hoop, dat ook het Zwanenkoor nog eens een eeuwviering gaat meemaken.

In ons Nederlandse klimaat zijn we normaliter niet scheutig met buitenoptredens. Het weer is in ons land immers onvoorspelbaar. Maar tegen Brouwerij ’t IJ, die gevestigd is in een monumentale molen en daar een Amsterdams feest geeft, zeg je toch niet graag nee. En laat het nu vandaag juist echt herfst worden, compleet met een flinke storm en veel regen.

We komen aan en het is al dringen om bij de ruimte te komen achter een gordijn, waar we ons kunnen omkleden. Gelukkig hebben de meeste mensen de tip opgevolgd om zoveel mogelijk al in koorkleding te komen. Veel dank aan de EHBO-medewerkers, die daar ook hun plekje hebben, maar gul hun spaarzame ruimte ter beschikking stellen. Er is niet voor iedereen een stoel of bankje, dus ook de drie kwartier voor het optreden moeten veel koorleden noodgedwongen staan.

Hier en daar complimenteren de gasten ons al, dat we er zo mooi uitzien. Het publiek is divers, maar voor het grootste deel jong.

We stellen ons buiten in de gure wind op en banen ons een weg door de drukte. Mensen kijken ons vriendelijk en afwachtend aan. Maar wat daarna gebeurt in het uurtje dat we optreden, is toch wel weer bijzonder. We verbazen ons erover hoeveel jongeren toch ook de minder bekende nummers meezingen. Links van ons staat een super enthousiaste man in een mooie groenblauwe jas. Wat nou regen en wind? Stralend zingt hij alles mee en doet in de regen zelfs een walsje met de dame die hem begeleidt. Ach meneer, we hadden u nog graag gevraagd of het koor niet iets voor u is, want u zong echt alles mee!

De storm breekt los! Met angst bekijken we de parasols. We schuiven nog dichter bij elkaar, want aan de zijkanten staan sommige koorleden in de regen. Het publiek staat echter groot deels onbeschut, met een biertje in de hand te zingen met drijfnat haar en druipende capuchons. Wanneer we “Bij ons in de Jordaan” en “Geef mij maar Amsterdam” zingen, zetten ze enthousiast de polonaise in. Een paar koorleden hebben hun debuut, doordat ze voor het eerst een solo doen of nummers zingen, die ze normaal nooit of al lang niet meer hebben gezongen. Dan zijn we weer zo trots, dat we het van elkaar kunnen overnemen. ‘The show must go on’, bij ziekte, vertraging, in storm en regen. We staan er en het gebeurt weer: We maken er een feestje van!

We hebben ijskoude handen en geen voeten meer over, maar worden bedankt met gejoel en gejuich.

Ons wacht een welverdiend, heerlijk biertje in deze brouwerij en een roti roll. Al zou nu een warme chocomel ook best smaken om onze koude handen aan te warmen.

Vanwege de Dam tot Dam loop in Amsterdam was het voor sommige koorleden best een uitdaging om het Amstelhuis te bereiken. Koorlid Rudi deed eraan mee. Diep respect voor deze sportieve prestatie. Gelukkig is er een vrij goede OV-verbinding en waren we allemaal ruim op tijd. Dat is geen straf, want ook vandaag had Helga van het Amstelhuis een heerlijke appeltaart voor ons gebakken. Bij het uitserveren bleek hij zelfs nog warm te zijn.
Het prachtige Amstelhuis aan de Amstel bestaat dit jaar 10 jaar, wat ons optreden extra feestelijk maakt. Toch merkten we, dat het in de zaal rustiger was dan we gewend zijn. Er leken zelfs meer koorleden dan publiek te zijn.

Omdat we in deze zaal goed contact hebben met de straat, trekken we de aandacht. Zo nu en dan kijkt men belangstellend naar binnen. Een stel dat voorbijloopt, wordt door ons optreden naar binnen gelokt. Ze genieten van de voorstelling, maken opnames en al snel gaan de jassen uit en wordt er een drankje besteld.

Na de pauze zit de zaal ineens gezellig vol en er wordt zelfs een walsje gedaan voor de bar. Als Ineke de Hazes-potpourri aankondigt en veronderstelt dat iedereen deze liedjes wel kent, roept een dame uit de zaal, dat ze die toch echt niet kent. Het valt ons inderdaad op, dat ze als 1 van de weinige niet meezingt, maar wel enthousiast applaudisseert. Ze legt ons uit dat dit niet vanwege Hazes is, dat ze niet meezingt, maar omdat we zo mooi zingen.

Wanneer Ineke het bekende nummer ‘Oh Johnny’ van Tante Leen aankondigt, roept ze enthousiast, dat ze dit nummer wel kent, omdat het uit haar tijd is. Ze zingt inderdaad helemaal mee, net als ‘Bij ons in de Jordaan’. Ja, en als er al gewalst wordt, weet je dat het publiek ook wel is opgewarmd voor de polonaise.

Daarmee sluiten we de middag dan ook af. Met hooguit een spurtje om de metro te halen. Het echte loopwerk laten we toch maar aan Rudi over. 

Na onze eerste kennismaking zijn we definitief fan van Het Zonnehuis geworden. Een prachtige locatie in het pittoreske deel van Amsterdam Noord. We genieten er nog extra van dat parkeren op dit unieke plekje nog altijd gratis is. De vrijwilligers waren al vroeg aanwezig om alles in goede banen te leiden. Hun inzet is onmisbaar voor onze optredens. We mogen gebruikmaken van een zaal als kleedkamer. Een ruimte die groot genoeg was voor ons allemaal én voor het heerlijke Indonesische buffet van Toko Nani.

We komen op aan weerszijden van de zaal. Het is erg leuk, dat we op deze manier al contact maken met het publiek alvorens we het podium betreden.
Edvart Niesing presenteerde de avond. Hij grapte, dat zijn achternaam, Niesing, al aangaf dat hij niet kwam zingen. Nadat hij die middag nog een nieuwsuitzending had ingesproken, had hij duidelijk zin in wat verbinding en gezelligheid.
Maakte hij het te gezellig? Nadat Ineke haar nummer “Ik gun je heus je borreltje wel” had gezongen, kwam hij met dubbele tong het podium op en bekende dat hij het zo’n leuk liedje vond. Maar Edvart kan blijkbaar ook goed acteren.
Hij maakte er natuurlijk een grap van; hij is veel te professioneel voor zoiets.

Het publiek was vandaag ontroerd en luisterde aandachtig, maar klapte en deinde ook heerlijk mee met de gezellige nummers. Na “Amsterdam 750” van André en alle andere Amsterdamse hits, hoorden we vanuit de zaal het enthousiasme.
Het Ajax-blok deed het weer goed en bij Hazes zong iedereen mee. Bij “De vlieger” zagen we een man met zijn handen naar de hemel reiken, waarschijnlijk denkend aan zijn moeder. Bij “Bloed, zweet en tranen” merkten we het verschil tussen echte fans en kroegtijgers, want dit keer schalde de gebruikelijke kroeg reactie niet terug vanuit de zaal.

Na de Hazes-potpourri kon de avond niet meer stuk. Toen we “Geef mij maar Amsterdam” zongen, barstte er een waar feest los. Het publiek ging staan, danste en zwaaide uitbundig mee. We bedankten Edvart voor de presentatie en gaven hem een miniatuurbeeldje van “Het Lieverdje”. Wat een geslaagde avond!

Het doet ons verlangen naar dit heerlijke dorp, dit fijne publiek en deze toplocatie.