OP BEZOEK BIJ

Ook deze keer schijnt er een zonnetje als we Berkenstede bezoeken. Mede dankzij de vrolijke gordijnen en het zicht op de waterpartijen rondom het huis krijgen we er een voorjaarsgevoel van, al is het dit weekend nog bar koud. De gezellige tafeltjes met bloemetje, schemerlampjes en kleedjes geven een gevoel van vip-tafels bij een concert. Zijn we erdoor geïmponeerd? Het lijkt even of we onzekerder inzetten, dan je van ons mag verwachten, al lijkt de zaal er weinig van te merken.

Voor het eerst doen we de Rob de Nijs medley. Han ontroert de bezoekers zichtbaar, als hij “Zonder jou” zingt. Wat past dit nummer bij zijn stem. We bouwen de potpourri mooi op en bij malle Babbe wordt er zelfs gewalst door een bewoner met een verzorgster. Als wij tempo opvoeren draaien ze zelfs steeds sneller op de maat van de muziek. Gelukkig kan men even op adem komen, als Yvonne “Steeds ben je in mijn gedachten” zingt. Een dame vooraan kijkt ons intens aan met tranen in haar
ogen. We durven amper terug te kijken, want je zou er bijna zelf van vol schieten.

In de pauze komt Andre met accordeon ons bezoeken in de kleedkamer. De eerste set heeft geleerd, dat er toch wel wat puntjes op de i nodig zijn. Niks pauze. Met een bitterbal in onze mond nemen we toch nog wat nummers door. Tenslotte heeft ons publiek niet voor niets een plaatsje aan vip-tafels gereserveerd.

Vandaag doen we ook voor het eerst de Andre Hazes medley en weer weten we te ontroeren. Zeker als Piet “Zij gelooft in mij” zingt. Maar even zo makkelijk slaat de sfeer weer om als we in polonaise over podium gaan bij de tante Leen potpourri. Voor het laatste nummer wordt zelfs wat ruimte gemaak,t zodat we in polonaise de zaal rond kunnen gaan.

We worden bedankt met een warm applaus ook van de mevrouw met haar intense blik. Ze weet met moeite 3 vingers van beide handen bij elkaar te brengen. We beseffen hoe waardevol het is, wat we brengen op zo’n zondag middag. Beweging, ontroering, herinneringen en heel veel plezier.

“Het is perfect schaatsweer”, zal menigeen denken op deze droge zonnige koude dag. Maar hebben we dat vroeger vast wel eens op de Poel gedaan. Nu moeten we het in deze tijd van ondergespoten schaatsbaantjes hebben. Ik weet niet hoeveel schaatsliefhebbers er zijn onder de koorleden, maar de warmte van Huis aan de Poel is toch ook wel aangenaam. De auto kan nu nog gratis staan, maar ook hier zijn plannen voor betaald parkeren lezen we op de flyers.

We worden verwelkomd met heerlijke sapjes, met name de appelsap wordt geprezen.

Als we opkomen, merken we dat de ruimte beperkt is en lukt het amper om naast elkaar te staan. De achterste rij staat dicht bij de hoogstaande verwarming. Van de vrieskou in de sauna. 

Misschien houden we het zo goed vol, omdat de zorgverleners hier enorm enthousiast zijn. Ons publiek wordt echt opgezweept. Men zingt mee en haakt al in bij onze eerste ballade. Zelfs een tikje te enthousiast gezien de maat, maar wat maakt het uit. Er is plezier, dat straalt ervan af.
Als een paar dames een dansje wagen, worden ze met applaus aangemoedigd. Vooraan zitten een heer en dame. Zij is oud koorlid Nelly Seymonsbergen en naast haar zit haar man. Ze weet daardoor alles mee te zingen. Ze straalt en soms zingen ze elkaar liefdevol toe. 

Na de pauze is de eer aan Elly om “Aan de Amsterdamse grachten” te zingen, sinds vorige week uitverkozen tot mooiste Amsterdamse lied. 

Er komt een verzoek vanuit de zaal of we “Liefde” willen zingen. Nou graag zelfs, want we zingen dit prachtige lied, met onze solist Piet, zelf ook zo graag. Stiekem zijn we best wel trots. Op Piet, op André met zijn mooie arrangement en op ons koor. We zien, wat we er mee los maken. 

We worden bedankt en we spreken zelf ook een bedankje uit en vragen of we volgend jaar weer mogen komen. Volgend jaar? Morgen!

De Werf is een kleine woonwijk in Amsterdam Noord voor mensen met een verstandelijke beperking, die extra zorg nodig hebben. De huizen staan in verschillende straten bij elkaar. In elk huis wonen 4 tot 7 bewoners. Elke woning heeft een tuin. De woningen zijn sfeervol en overzichtelijk ingericht.

Het was weer een typische zondagmiddag bij De Werf, waar de bewoners én het Zwanenkoor elkaar al jaren kennen. Het begon allemaal wat later, omdat de busjes de bewoners later kwamen brengen. Tijdens de eerste set druppelde langzamerhand iedereen binnen. Sommigen stonden meteen vooraan om mee te zingen en te dansen. Andere bewoners kozen voor een meer ontspannen benadering en bleven aan de tafels zitten, waar ze van de muziek genoten alsof ze koninklijk vermaakt werden.
Na de pauze mochten degenen, die dat wilden, tussen ons in komen staan en op het podium meedoen. Wat een feest.
Ook Fred was er weer bij. Fred, met zijn (namaak)microfoon, is een show op zichzelf. Hij is altijd klaar om zijn innerlijke rockster de vrije loop te laten, maar vergeet niet zijn artistieke kant. Deze keer gaf hij zijn tekening aan Gijs, die deed alsof hij de loterij had gewonnen.

Helaas kwamen de busjes de mensen best wel vroeg ophalen, zodat niet iedereen tot het eind kon blijven en wij voor een bijna lege zaal de laatste twee liedjes zongen. Maar het enthousiasme van de Zwanen bleef onverminderd groot, ook voor de laatste overgebleven fan.

Vandaag gaat de reis naar Boesingheliede. Velen van ons hadden er nog nooit van gehoord, maar het bestaat echt en het ligt in de buurt van Schiphol. Daar is een bedrijf gevestigd, dat heel grote prints maakt.

Op de muren zien we prachtige voorbeelden van wat zij maken. Er is een hal omgetoverd tot een sfeervol geheel in kerstsfeer. Er verzamelt zich een internationaal gezelschap.
Het zou een verrassing voor de eigenaar moeten zijn, dat wij daar komen optreden, omdat hij een groot bewonderaar van ons is. Dus wij begeven ons zo onopvallend mogelijk naar onze kleedruimte. Dat was eigenlijk niet nodig, want hij blijkt al op de hoogte te zijn van onze komst.

Wanneer de gasten allemaal zijn gearriveerd en met een glas champagne aan hun tafels zitten, komen wij al zingend op. We zien her en der zeer verbaasde gezichten. Omdat het een feestelijke bijeenkomst is, brengen we een programma met voornamelijk vrolijke liedjes. Hoewel een flink aantal gasten er geen woord van verstaat, zien we dat het zeer gewaardeerd wordt.

Er wordt ook lekker polonaise gelopen. Onze gastheer en zijn gasten genieten met volle teugen. Na afloop krijgen we allemaal een drankje en wil onze gastheer op de foto met ons. Eerst met de heren en daarna met de dames.

Dan gaan we ons verkleden en gaan we huiswaarts na een zeer geslaagd optreden.

De Dapperstraat ligt er verlaten bij als we ons op deze zondagmiddag naar De Gooyer begeven in de Von Zesenstraat. We lopen door de gezellige ontmoetingsruimte, die prachtig versierd is voor de Kerst.

Als we ons in de hal opstellen, moeten de dames uitkijken, dat ze bij het opkomen niet met de gehaakte stola’s vast komen te zitten aan de rollators, die er geparkeerd staan. Omdat Bert er vandaag niet is, trapt Gijs af met “Maak het een beetje gezellig”. Verwachtingsvol kijkt men ons aan, maar we weten dat ons publiek daar ook een groot aandeel in heeft. Het is een samenspel en vandaag zit dat wel goed. Mevrouw Pot vooraan vraagt aan Ineke of ze even de microfoon mag hebben. Ze wil graag vertellen, dat ze ons er zo prachtig vindt uitzien. Terecht dat hier aandacht voor gevraagd wordt en een mooi moment om de kledingcommissie voor te stellen.

We hebben het al vaker de afgelopen tijd benoemd, maar “Amsterdam huilt” komt ook dit keer weer binnen. “Wat mooi gezongen”, roept men vanuit de zaal en een dame bekent, dat ze tranen in de ogen heeft staan. Ja mevrouw, hierbij bekennen we, dat ook wij nog wel eens vochtige ogen hebben, als Yvonne het zingt.

Gelukkig hebben we een zeer gevarieerd programma en wordt verdriet en ontroering snel afgewisseld en volgt daarna weer een vrolijke potpourri. We zingen zelfs nog even “Lang zal hij leven” voor de jarige zoon van een bewoner, die zijn vader komt bezoeken deze middag. Maar zo vlak voor Kerst mag natuurlijk “Kerst in de Jordaan” niet ontbreken. Tussen de versierde bomen en de kerstverlichting komen we echt in de kerstsfeer.

Welke Amsterdammer is de kerst niet doorgekomen in zijn jeugd met dit bekende kerstlied van Johnny Jordaan? Vandaag ook zo mooi gezongen door Dick de Jong. Het zijn de donkere dagen voor kerst, dus bij het naar huis gaan begint het al te schemeren.
Ook wij gaan nagenieten van deze fijne voorstelling en steken thuis de kaarsjes aan.