Uncategorized

Nieuwkomers in ons koor worden er al op voorbereid: een optreden in Westwijk is bijzonder. Het wordt ook wel liefkozend onze thuishaven genoemd.
Gelukkig is er nog geen sneeuw gevallen als we aankomen en is het goed parkeren in deze Amstelveense wijk. De zaal is nog niet helemaal gevuld, maar een paar bewoners zitten al vooraan.
We kleden ons snel om en als we opgaan, wacht ons een warm onthaal. Zou het komen, omdat onze cd’s hier zo goed worden verkocht, dat men bijna alles kan mee zingen? Want dat valt wel op. Een jongeman in een rolstoel, die vlak voor André een plekje heeft gevonden, dirigeert de hele voorstelling mee. Zijn lach wordt breder, als we een feestnummer inzetten.
Een bewoner heeft een prachtige grote microfoon in groen, blauw en wit. Die van ons zijn dan maar saai. Hij kent veel nummers, want als we over de Westertoren zingen, weet hij precies wanneer hij langer moet uithalen. De microfoon iets verder van zijn mond af en het hoofd achterover haalt hij samen met Piet uit.
Als Gijs over de bruine ogen zingt, neemt een jonge dame met bruine ogen haar bril af en haar ogen dept haar ogen droog.  Ze begrijpt de tekst goed, want lachend kijkt ze Gijs gelijk aan.
In de pauze bij een drankje mengen we ons gezellig tussen de bewoners, maar niet voor lang want de geweldige sfeer willen we vasthouden.
Rudy vertelt, dat we een paar koorleden door omstandigheden moeten missen, dus dat als er zangers en zangeressen zijn, ze best tussen ons in mogen komen staan. Ons koor wordt verrijkt met een aantal enthousiaste artiesten. Sommigen staan tussen de koorleden in, maar anderen benutten de solisten plekken vooraan.

André krijgt dit keer ook ondersteuning. Wat een feest als een bewoner zijn mondharmonica pakt en begint mee te spelen.
Een van de “solisten” doet me versteld staan, omdat ze bijna alle nummers, zelfs met de coupletten, weet mee te zingen.

Zoals altijd krijgen we als koor allemaal een cadeautje en dit keer is het heel bijzonder. Een prachtig zwaantje van keramiek speciaal voor ons gemaakt. Om stil van te worden. 
We sluiten af met een daverende polonaise. Nog maar enkele koorleden en bewoners staan op het toneel en in de zaal zijn nog maar een tiental stoelen bezet, als de rest met elkaar in polonaise de zaal rondgaat, zelfs in rolstoel. Het biedt gelijk de kans, als we langs hem komen, om onze dirigent te bedanken. We krijgen een brede lach van hem, de lach die al de hele middag op zijn gezicht te zien was.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Als je met een koor geregeld in tehuizen komt, bekruipt je soms een gevoel van “Hier wil ik mijn laatste dagen wel slijten.” Westerhaven is zo’n plek, prachtig gelegen aan het water. Het gezellige ronde paviljoen valt gelijk op, als we de auto aan het water parkeren. We treden op ter gelegenheid van het 40 jarig bestaan van de stichting “vrienden van Westerhaven” en zelfs voor het natje en droogje is deze keer gezorgd.
Na een bakkie koffie en een heerlijk gebakje begeven we ons naar boven. “Geef mij maar Amsterdam” zingen we in polonaise, als we de zaal betreden en dan pas valt me op, dat we een soliste missen. Bernard neemt het over, maar waarom missen we Elly? We hebben niet veel tijd om erover na te denken. Ons publiek in Hoorn wil er een feestje van maken. Wat zingt men hier mee. Zouden er zoveel Amsterdammers zijn, die verhuisd zijn naar deze sfeervolle stad? Of muziekliefhebbers die de nummers herkennen van de radio?

Dit keer is het niet alleen het publiek dat geniet. Wij worden meegenomen in hun enthousiasme. Als we klaar zijn voor de pauze krijgen we handen en complimenten, dat we zo zuiver zingen en dat het zo mooi was. Een dame vertelt ook in een koor te hebben gezongen en liefst zou ze zich zo willen opgeven. Wat heerlijk als je dat kunt overbrengen.

Bij de 2e set is daar ineens wel onze solist.  Ze bleek de verkeerde kleding mee te hebben genomen en is in allerijl (en hopelijk niet onderweg geflitst) toch even snel heen en weer naar Amsterdam gegaan. Net op tijd terug en amper op adem gekomen, zingt ze het eerste nummer van onze 2e set. Even later laat Bernard als kok de arme bewoners echt schrikken met zijn ijzeren pan. Ik zie sommigen verschrikt naar hun oren grijpen.

Tijdens de voorstelling gaan mijn ogen geregeld naar een vrouw, die de hele voorstelling zit te stralen. Een bewoner in rolstoel met achter hem (vermoed ik) zijn zoon, heeft niet door hoe hij door hem wordt gefilmd, voortdurend zwaaiend en meezingend met de nummers, die we zingen. Ik zie meer mensen hun smartphone pakken. Dit keer niet alleen om ons te filmen, maar juist onze toeschouwers. En gelijk hebben ze.

Ons publiek van vandaag heeft zeker bijgedragen aan een heel fijn optreden deze zondagmiddag in Hoorn.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Elk jaar kijken we uit naar dit optreden in Amstelveen! Ons Tweede Thuis is er voor mensen met een verstandelijke beperking, autisme of niet-aangeboren hersenletsel. Veel van de mensen, die daar komen kennen ons en wij kennen hen. De sfeer is er altijd heel bijzonder.

De mensen zijn zo blij en ze doen ieder op hun eigen wijze met ons mee. Vooral na de pauze als ze tussen de koorleden in mogen komen staan. Je raakt er ontroerd van, maar het geeft daarnaast een gevoel van dankbaarheid, dat we dit mogen doen.

Het optreden wordt elk jaar gesponsord door de Stichting Egmana. De beheerder van de stichting, de heer Driessen, is altijd aanwezig met zijn vrouw en geniet mee.

Het was ook dit keer weer een feest en aan het eind van de voorstelling werden we verrast met een blok chocola waar een gekleurde zwanentekening omheen gewikkeld was, gemaakt door de mensen zelf. Superlief!

Wat een mooie middag!

Vandaag gingen we optreden in Maria Oord in Vinkeveen. Maria Oord is een kleinschalig verzorgingshuis, dat plaats biedt aan allerlei mensen, die om uiteenlopende redenen extra zorg nodig hebben. We waren hier voor de eerste keer. De zaal, waar we mochten optreden, was groot en mooi. Eigenlijk treden we nooit door de week op in tehuizen, maar nu hadden we daarop een uitzondering gemaakt.

Bijzonder was, dat de moeder van één van onze koorleden, Henny Scheurer, in dit huis woont. Natuurlijk zat mevrouw Scheurer, omringd door familie, op de eerste rij. Henny zong ook een aantal keren de solo partij en dat was voor haar moeder natuurlijk extra leuk.

Zoals iedereen van ons gewend is, werden mooie, gevoelige liedjes afgewisseld met heel vrolijke liedjes.

Het was een gezellige middag en de mensen hebben het naar hun zin gehad.

Wilt u de foto’s zien? Klik hier

De aanloop naar dit optreden was bijzonder. Na het vorige optreden op vrijdag 2 september meldde zich op zondag een koorlid met corona. Oeps, dat was niet fijn. Op dinsdag waren er 10 koorleden, die geveld waren door corona. We besloten de repetitie van dinsdagavond niet door te laten gaan.

Uiteindelijk hadden we op vrijdag, de dag van het optreden voor de FNV, 24 koorleden, die negatief getest hadden. In overleg met de FNV ging het optreden door!

Ondanks dat we een gehalveerd koor waren, was het een ontzettend leuk optreden. Weliswaar compleet met ontsmettingsdoekjes voor de microfoons, maar toch …… De mensen waren heel enthousiast. Ze genoten echt.

Een speldje voor trouw lidmaatschap, een gezellige avond met een hapje en een drankje en de enthousiaste muzikale omlijsting van een echt Amsterdams koor.

Wat wil je nog meer?