Nieuwkomers in ons koor worden er al op voorbereid: een optreden in Westwijk is bijzonder. Het wordt ook wel liefkozend onze thuishaven genoemd.
Gelukkig is er nog geen sneeuw gevallen als we aankomen en is het goed parkeren in deze Amstelveense wijk. De zaal is nog niet helemaal gevuld, maar een paar bewoners zitten al vooraan.
We kleden ons snel om en als we opgaan, wacht ons een warm onthaal. Zou het komen, omdat onze cd’s hier zo goed worden verkocht, dat men bijna alles kan mee zingen? Want dat valt wel op. Een jongeman in een rolstoel, die vlak voor André een plekje heeft gevonden, dirigeert de hele voorstelling mee. Zijn lach wordt breder, als we een feestnummer inzetten.
Een bewoner heeft een prachtige grote microfoon in groen, blauw en wit. Die van ons zijn dan maar saai. Hij kent veel nummers, want als we over de Westertoren zingen, weet hij precies wanneer hij langer moet uithalen. De microfoon iets verder van zijn mond af en het hoofd achterover haalt hij samen met Piet uit.
Als Gijs over de bruine ogen zingt, neemt een jonge dame met bruine ogen haar bril af en haar ogen dept haar ogen droog. Ze begrijpt de tekst goed, want lachend kijkt ze Gijs gelijk aan.
In de pauze bij een drankje mengen we ons gezellig tussen de bewoners, maar niet voor lang want de geweldige sfeer willen we vasthouden.
Rudy vertelt, dat we een paar koorleden door omstandigheden moeten missen, dus dat als er zangers en zangeressen zijn, ze best tussen ons in mogen komen staan. Ons koor wordt verrijkt met een aantal enthousiaste artiesten. Sommigen staan tussen de koorleden in, maar anderen benutten de solisten plekken vooraan.
André krijgt dit keer ook ondersteuning. Wat een feest als een bewoner zijn mondharmonica pakt en begint mee te spelen.
Een van de “solisten” doet me versteld staan, omdat ze bijna alle nummers, zelfs met de coupletten, weet mee te zingen.
Zoals altijd krijgen we als koor allemaal een cadeautje en dit keer is het heel bijzonder. Een prachtig zwaantje van keramiek speciaal voor ons gemaakt. Om stil van te worden.
We sluiten af met een daverende polonaise. Nog maar enkele koorleden en bewoners staan op het toneel en in de zaal zijn nog maar een tiental stoelen bezet, als de rest met elkaar in polonaise de zaal rondgaat, zelfs in rolstoel. Het biedt gelijk de kans, als we langs hem komen, om onze dirigent te bedanken. We krijgen een brede lach van hem, de lach die al de hele middag op zijn gezicht te zien was.
Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.