Na een succesvolle middagvoorstelling, een heerlijk buffet en zelfs een stukje spekkoek bij de koffie, zetten de heren het nieuwe nummer in, dat we aan het repeteren zijn.
De dames besluiten spontaan mee te zingen en zo, a capella, klinkt er ineens vanuit de kleedkamer meerstemmig een lied.
André komt verrast kijken, als hij het hoort en hij kijkt best wel tevreden. Al is dit lied pas voor de aankomende Rode Hoed, we kunnen er na de pauze weer zelfverzekerd tegenaan en stellen ons op voor de avondvoorstelling.
Het is leuk, dat we nu van beide kanten van de zaal opkomen en langs het publiek moeten lopen. Zo kunnen we hen alvast aanmoedigen mee te zingen en te klappen.
En werd er vanmiddag veel mee gezongen, maar vanavond is men meer van het mee klappen, zwaaien en inhaken. Bij “Amsterdam huilt” zingt men bewogen mee en zien we hier en daar ook mensen in het publiek de ogen en wangen droog vegen. Geloof ons, ook wij moeten vaak nog even slikken bij dit nummer. Yvonne zingt het ook zo mooi. Wat zijn we dan vaak trots op onze solisten, maar natuurlijk ook op ons koor. We kunnen niet zonder elkaar en versterken elkaar alleen maar. Nog mooier is het om de meerstemmigheid van ons koor te horen. Het applaus barst dan ook geregeld los. Het is de voldoening na al die uren, dat we voor al die liedjes repeteren. Iets wat door Maartje ook even vermeld wordt.
Maar vergeet ook niet al die vrijwilligers, de koorleden met extra taken, André, Maarten en Justin. Onvermoeibaar en enthousiast maken ze tijd vrij om dit mogelijk te maken.
Na een zeer lange intensieve dag verlaten we door de kerstverlichting het sprookjesachtige Amsterdam Noord.
Wat was het een fantastische dag!
