Na de succesvolle middagvoorstelling worden we verwend met een geweldig buffet verzorgd door James catering.
Als we moeten opstellen, staat er een toch wel frisse wind, dus we zoeken beschutting in het kleine voorportaal. Ook dit keer worden laatkomers met een erehaag verwelkomd. De zaal zit lekker vol en we zijn verheugd, dat er ook veel jonger publiek is.
Onze presentatrice dragen we een warm hart toe. Gerdi Verbeet, ze hoort een beetje bij ons koor en is een enthousiaste ambassadeur.
Als Yvonne het nummer “Steeds ben je in mijn gedachten zingt” zien we een vrouw in het publiek vol schieten. Liefdevol wordt ze getroost door iemand uit het gezelschap.
De solisten lijken het publiek naar zich toe te trekken bij de mooie ballads. Ze luisteren aandachtig. Maar daarna zien we het publiek golven in de banken, als ze mee inhaken op de walsjes. Wat een sfeer.
Als we door het publiek naar kleedkamer gaan voor de pauze, worden we op de schouders geklopt en bedankt. Velen staan met een drankje in de hand en de bar doet goede zaken. Dit kan wel eens een groot feest gaan worden en dat wordt het ook.
Hoezo uit je bol als Rietje dit nummer inzet? Zeg maar gerust uit de kerktoren, want die gaat er af deze avond. “Bloed zweet en tranen” wordt door hele zaal luidkeels meegezongen. Het publiek is dolenthousiast. Wat is dit toch heerlijk.
En blijkbaar geen zorg nog over Ajax. want bij de potpourri staan ze zelfs op de stoelen. Wuivende armen en een akoestiek! Och je zou wel altijd in kerken willen zingen. Wat is dit machtig. Het moet buiten te horen zijn, want een jong stel krijgt nog de kans een graantje mee te pikken. Met een glas in de hand zingen ze mee en gaan voor in polonaise. Na afloop schieten ze ons aan en vertellen hoe geweldig ze het vonden. Wij geven andersom aan het zo leuk te vinden, dat onze muziek ook jongeren aanspreekt. Nou dat deed het en volgende keer, beloven ze, nemen ze al hun vrienden mee. Kijk en daar doen we het voor. Het doorgeven van ons cultureel erfgoed.
