Vraag iemand die zich op de borst klopt en zegt een echte Amsterdammer te zijn waar hij woont en niet zelden hoor je, dat hij/zij niet in Amsterdam woont. Velen zijn uitgeweken naar Purmerend, Lelystad, Almere en Hoorn. Als die Amsterdammer niet meer naar ons kan komen, dan zoeken wij ze wel op en dus vertrekken we vandaag naar Hoorn voor ons optreden.
Westerhaven heeft al een lange geschiedenis als verzorgingshuis. Vroeger werd het Het Armenhuis genoemd. Maar Westerhaven straalt dat heden ten dage allesbehalve uit. Het heeft een grandeur als een kurhaus gelegen aan het water. Het is dan ook geen straf om de auto te parkeren bij het Visserplein en langs het IJsselmeer naar het paviljoen te lopen.
Eenmaal aangekomen is het fijn, dat iemand met ons meeloopt naar de kleedkamer, want het is even zoeken door de gangen.
We stellen ons even later op voor het gezellige ronde restaurant en betreden in polonaise de zaal voor onze eerste set. Glimlachend zien we, dat een meneer zijn wandelstok als muziekinstrument gebruikt. Eerst houdt hij hem als gitaar voor zich en daarna als trompet.
Dick zet “De zon schijt voor iedereen in” en hier en daar stoten de koorleden elkaar aan, want als we, zoals afgesproken omhoog kijken, zien we in de nok een koffiekopje hangen. Wat een grappig detail.
De pauze houden we achter in de zaal. Dat is praktischer nu de kleedkamer wat verder weg ligt. Omdat het zo warm is in de zaal, doet men de deuren open van het paviljoen en de gordijnen bollen op door de wind, die van het IJsselmeer komt.
Met de wind in de rug beginnen we aan onze 2e set. En nu gaan de handen op elkaar en klapt men enthousiast mee met de vrolijke nummers. Want je kan de Amsterdammer wel uit zijn stad halen, maar het Amsterdamse is er niet zomaar uit. Dat bleek vandaag in Hoorn maar weer.
Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.