Beheerder

Ik denk, dat vrijwel elke Amsterdammer wel de Roeterstraat kent en er een associatie bij heeft. Het oudemannenhuis komt dan vaak gelijk iemand op. Tot 1957 was het een plek voor hoeren zwervers, het armenhuis en oude mannen en vrouwen, die er in ruil voor hard werken onderdak en eten konden krijgen. In 1957 werd die werkplicht afgeschaft. Nu is het een prachtig monumentaal pand, dat op de dag van ons optreden lastig bereikbaar is. Geen tram komt erlangs, omdat er vandaag ook een klimaat demonstratie blijkt te zijn.

Het vraagt weer iets van ons aanpassingsvermogen. Sommige solisten gaan het niet redden en dus wordt schema ter plekke aangepast. Er wordt driftig geappt over alternatieve routes en het aangepaste programma.

Alsof er niets aan de hand is, staan we niet veel later omgekleed en wel op te trede
Tijdens Ben zijn optreden, waarin hij zijn voorkeur voor koffie met slagroom bezingt, zien we de advocaat met slagroom rondgaan en worden er kaasstengels uitgereikt.  Ja, Ron kan wel zingen, dat er veel veranderd is, maar met sommige veranderingen mogen we blij zijn. Als ik nu zie hoe liefdevol de advocaat met slagroom wordt opgediend! Dit is de Roeterstraat nu.

Een schattig hondje loopt vrij door de zaal en komt ook nog even gezellig tussen ons koor door lopen.

Trots en vol passie zingen we met Piet het nummer “Liefde”. Dit lied komt zo binnen. Vandaag zien en voelen we die liefde bij de verzorgers, die op sommige nummers met de bewoners proberen te dansen in hun rolstoel.

De verzorging in Roeterstraat heden ten dage heeft mijn associatie voorgoed veranderd.

Nu nog zien hoe we weer naar huis komen.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Buiten onze optredens om zijn er heel wat mensen bezig voor ons koor en misschien is het wel leuk daar eens wat meer over te vertellen. Te denken valt aan het werk van onze koorleiders. Hans Hähnen en Bert Bos hebben deze taak op zich genomen. Ook ons koor heeft soms te maken met zieken of afwezigheid door omstandigheden. Hans (of assistent Bert) houdt bij wie er wel en niet aanwezig zijn voor een optreden en zorgt dan dat alles goed verloopt op die dag. Hij geeft de kooropstelling aan ons door. Maken we 3 of 4 rijen? Wanneer moeten we klaar staan en het podium op? We zouden niet zonder hem kunnen.

Vandaag gingen we op weg naar bowlingcentrum Mijdrecht voor een optreden bij Oudervereniging Sien. Op hun site kun je lezen, dat dit niet zomaar een Oudervereniging is, maar een vereniging voor ouderen met een beperking.  “Ik ben anders net als jij, jij bent anders net als ik”

We kleden ons om tussen stapels kratten, maar het gebrek aan sfeer wordt goedgemaakt door het sfeervolle zaaltje, waar we mogen optreden.
Voor degenen die ons een beetje volgen, zal het opvallen, dat een bekend gezicht ontbreekt. Het is niet meer Cor Hoop, die begint met ons openingsnummer “Maak het een beetje gezellig”, maar Bert Bos die deze taak met plezier op zich heeft genomen.
Als Nico van Grijswijk zijn nummer over mooie meiden inzet, zien we zowaar een dame in de zaal, die begint te blozen. Ze krijgt het zichtbaar warm van Nico’s gezang. Even later geeft ze Henny Schreurer een staande ovatie. “Prachtig” roept ze. Een bewoner blijkt bijna al onze teksten mee te kunnen zingen.

Voor de glazen klapdeuren zien we de bowling jeugd nieuwsgierig naar binnen kijken. Eén peutertje komt amper met haar heus boven de rand uit en moet steeds mee getrokken worden door haar vader. Na haar toiletbezoek holt ze weer naar de deur om ons te zien. Ons optreden wordt ook buiten de zaal met belangstelling bekeken. De jeugd is onze toekomst bedenk ik me tijdens het zingen.

Maar vandaag omarmden we de verschillen bij Oudervereniging Sien en verlieten wij Mijdrecht, toen voor hen de tafel inmiddels gedekt stond.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Op 23 oktober we zijn aanwezig bij de Tribute aan de Zangeres zonder Naam en daar mogen we het voorprogramma doen. Stipt op tijd verzamelen alle koorleden zich voor Paradiso. Het is zoeken door de smalle gangetjes naar onze kleedkamer en die blijkt niet bepaald ruim. We passen er nooit met zijn allen in. Maar een andere kleedkamer is niet voorhanden en dan doen we als koorleden ook niet moeilijk. Hier en daar worden, in de hoekjes die in de gangen vrij zijn, de koffers geopend en wordt de kleding uitgehangen. Tijd voor een drankje. Dan zien we al de eerste artiesten, die ’s avonds zullen optreden en dringt de geur van de Indische vegetarische rijsttafel onze neus binnen. En het ruikt goed.
Met al die mensen, die nog even moeten repeteren, kan het niet anders, dan dat programma uitloopt. Het is aan Andre te danken, dat we ook nog wat hebben kunnen eten van die heerlijke rijsttafel. Tenslotte moesten wij na het door ons verzorgde voorprogramma ook weer als eerste op voor het hoofdprogramma. 

Wat een sfeer tijdens dat voorprogramma! Elly zet met het eerste nummer “Amsterdamse grachten” Paradiso al op zijn kop. Iedereen zingt en walst mee. En door de geweldige setlist van André blijft dat zo ook tot aan ons laatste nummer. 
Na een korte pauze moeten (of misschien moet ik zeggen mogen) we het podium weer op en zijn we er het hele programma getuige van hoe bezoekers van deze voorstelling genieten van de hits van de Zangeres zonder Naam. Iedereen zingt luidkeels mee. 
De muzikanten zijn geweldig en dat merken de artiesten ook. Men vraagt naar de naam van deze band, maar die is er niet, dus is André vanavond muzikaal leider van de band zonder naam (nee, ik bedoel niet BZN). Natuurlijk weten wij de namen van de bandleden wel: Jean Louis van Dam – keyboard, Edwin Corzilius – bas, Maarten Kruijswijk drums en Hans Vrolijks – gitaar. Allemaal top muzikanten!

Zeer voldaan gaan we naar huis en komen er al berichtjes binnen, dat we te zien waren op SBS6 bij Shownieuws. 

Maar voor wie er niet bij kon zijn, 19 november om 18.10 wordt het uitgezonden door Omroep MAX.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Voor het eerst in de geschiedenis een hele voorstelling buiten Amsterdam! In De Purmaryn in Purmerend. Het werd georganiseerd door onszelf in samenwerking met Spijkerman Eten & Drinken. De voorstelling was binnen drie weken uitverkocht. Toch was het spannend. Maar wat was het een enorm succes. Wat ging het goed en wat een sfeer!

Toen André begon te spelen en het koor achter de coulissen klaar stond, hoorden we dat de hele zaal al aan het meezingen was. Fantastisch! Daar krijg je vleugels van. Alles klopte. We hadden een mooi podium en het geluid was uitstekend.

Bij de vrolijke nummers zong het publiek uit volle borst mee en werd er ook flink ingehaakt, maar bij de mooie, gevoelige nummers was het doodstil in de zaal.
Ook onze presentator Danny Damman, ook wel Mister Ziggo genoemd en tevens ambassadeur van Het Zwanenkoor, bleek een schot in de roos. Zijn rasechte Amsterdamse humor sloeg uitstekend aan bij het publiek.

Na afloop van de voorstelling ging het feest nog even door in de foyer, waar “onze” André Vrolijk speelde tijdens de Afterparty. Daar werd toch ook nog even de polonaise gelopen. Heerlijk.
Voor een deel van het publiek (en het koor) was het toen nog niet afgelopen, want zij gingen nog lekker eten bij Spijkerman. En ook daar speelde en zong André weer de sterren van de hemel.

Wat een geweldige ervaring en wat krijgt een mens daar energie van! Daar kun je weer tijden op teren.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.