Meer nieuws

Normaal zijn vrijwel alle koorleden op tijd of zelfs te vroeg, maar vandaag is Amsterdam weer een uitdaging met een afgesloten A10 en wegopbrekingen rondom het tehuis. Daardoor is er iemand niet, maar dan toch weer wel. Hans (onze koorleider) moet daarom weer heel wat veranderen aan de kooropstelling, als koorleden nog last minute binnenkomen. Tijdens de opstelling in de gang, moeten er nog sjaaltjes geknoopt worden om de kleding op tijd aan te krijgen.
Het is warm en de mannen krijgen toestemming de pet af te laten.

Voor Marijke is dit een bijzonder optreden. Ze is werkzaam in dit tehuis en kent dus al onze gasten en medewerkers.

Ons publiek is vandaag vooral aandachtig luisterend, soms zelfs met de ogen dicht, maar zodra een lied afgelopen is, gaan de ogen open en wordt er geklapt. Zichtbare pijn wordt soms even vergeten. Als Gijs de eerste set afsluit met Pikketanussie zullen velen terugdenken aan de feesten en Bruiloften van weleer, waarin ze op dit nummer de polonaise liepen. Een dame in midden van zaal vindt, dat er op gegeven moment toch wel ingehaakt moet worden, ze spoort mensen links en rechts van haar in de rij aan om mee te doen. Vooral de medley van tante Leen slaat aan. Er wordt mee geklapt en gezongen.

Aan eind worden we bedankt en weer uitgenodigd voor een volgende keer. Marijke wordt even speciaal bedankt. Wat moet het bijzonder zijn om dit voor de mensen te doen, waarvoor je ook zorgt.

Er zal vast nog wel over nagepraat worden.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

De lente is in aantocht, dat voelen we als we aankomen bij verzorgingstehuis De Poel. Door de grote ramen van het zaaltje zien we het gezellige zonnige terras. De door zonlicht overladen zaal loopt al aardig vol. We kunnen dat zien, omdat we door dezelfde zaal heen moeten lopen naar onze kleedkamer.

Als we opkomen zien we dat sommige bezoekers zichzelf mooi hebben aangekleed. Een heer zit keuring gekleed in zijn blauwe pak op ons te wachten. En vooraan heeft een oud-koorlid een mooi plaatsje weten te bemachtigen. We kunnen zo goed zien hoe ontroerd ze soms is en ook dat ze veel van onze teksten weet mee te zingen. Maar je zou bijna denken, dat er meer oud-koorleden zijn, want ze is zeker niet de enige, die vrijwel alles meezingt. Een dame zit midden achter in de zaal. Ze glundert bij de meeste nummers, maar is ook heel aandachtig, als we de luisterliedjes zingen. Ze luistert ze geconcentreerd naar de teksten. Vooraan zit een dame in een rolstoel met haar hoofd naar beneden gebogen, maar toch kunnen we zien hoe ze sommige nummers mee zingt.

De frituur lucht dringt onze neuzen binnen als we staan te zingen en in de pauze worden we dan ook getrakteerd op een bittergarnituur.

Na een korte break vervolgen we ons programma. Het valt op dat zeker niet alleen de jongeren in hun mobieltjes verdiept kunnen zijn. Het is gelukkig maar een enkeling, want de meesten zingen en deinen weer met ons mee.

Het is leuk, dat onze Monique in dit tehuis “Het oude huis” mag zingen, omdat ze hier in het verleden gewerkt heeft. Dat moet toch bijzonder voelen. Na een succesvol optreden geven we aan graag nog eens terug te komen en dit wordt van harte in een uitnodiging omgezet, als we na afloop het bedankje in ontvangst nemen.

Tot ziens dan maar lieve bewoners en medewerkers van huis aan de Poel.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Het optreden in Het Reinaldahuis in Haarlem is voor ons ook altijd een beetje spannend. Hier doen we elk jaar de try-out voor de Rode Hoed. Als je de zaal ziet, snap je dat ook wel. Met de balkons en de grote ruimte doet het wel een beetje denken aan de Rode Hoed.
We mogen ons voor de grote trap opstellen. Grappig, per trede staat vermeld hoeveel calorieën je verbrandt, als je de trap zou nemen.
De zaal loopt lekker vol en uit de reacties blijkt, dat er naar ons is uitgekeken. Ook merken we, dat de nummers van Tante Leen en Johnny Jordaan bekend zijn. Tja, iedereen luisterde toen Radio en deze artiesten werden veel gedraaid. Dat is toch anders als muziek luisteren via Spotify.

Tot op het 3e balkon hebben we toeschouwers en net als in de Rode Hoed gaat onze blik zo nu en dan omhoog.
Ons repertoire nodigt uit voor een dansje en blijf ook maar eens stil zitten op Dicks “Marina”, Bens “Bostella” en Rons “Ik meen het”. Maar geluisterd wordt er ook naar de ballads en stiekem kijken we of André een beetje tevreden kijkt, want op deze nummers hebben we hard geoefend.
Als Rudy zingt over de muis in de molen werpen we een blik op de trap “WAAR?”. Nou, gelukkig was hij niet calorieën aan het verbranden op de trap achter ons.

Wat fijn om ons programma hier in Haarlem met dit heerlijke publiek te mogen presenteren. We zijn warm gelopen zonder de calorieëntrap te hoeven nemen. 

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Het is een druilerige dag, als we naar Geuzenveld-Slotermeer rijden. Na een warme ontvangst met koffie is het toch lastig om overtuigend te zingen, dat de zon voor iedereen schijnt, terwijl we door de ramen de regen zien vallen en we de kou van een openstaand raampje in onze nek voelen. Gelukkig houden de rode omslagdoeken ons nog een beetje warm. De dames staan nl. het dichtst bij het raam.

Ik zie, dat ouderen het digitale tijdperk hebben omarmd, want met  heel wat tablets en mobieltjes wordt ons optreden vast gelegd.

Toch zijn er ook nog heel wat armen vrij om in te haken. Een dame zit te dansen op haar stoel. Jammer dat niemand haar even ten dans vraagt, al zien we vanmiddag zeker walsende dames en ontstaat er al voor onze pauze een polonaise. Regen of niet, binnen lijkt de zon te schijnen.

Na de pauze begrijpen onze nieuwe leden, waarom 1 toeschouwer zo stralend zit mee te zingen. Het blijkt dat zij een oud koorlid is. En natuurlijk heeft ze verzoeknummers. Als toegift zingen we daarom nog “De buurt” en blijkt de Vrolijke Koster deze middag ook nog even langs te komen na zijn dienst. Wie klaagt er dan nog over regen, als binnen het feest lijkt los gebarsten.

Het regent nog steeds als we naar huis gaan, maar vandaag scheen de zon toch even voor iedereen.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

De Bogt is een zorgcentrum in het hartje van Amsterdam. Voor enkelen van ons een thuiswedstrijd voor anderen een uitdaging, met name door de hoge parkeerkosten in het centrum. Toch kwamen veel koorleden met de benenwagen, de tram, de bus of de metro op de plaats van bestemming aan.
We waren hier wel eens eerder geweest, maar dat was alweer een tijd geleden.

We kwamen, zoals altijd, enthousiast zingend op en zagen, dat de zaal zat vol bewoners zat. Er waren ook familieleden aanwezig. André had een vrolijk programma samengesteld en we zagen de mensen meedeinen en genieten.

We hebben drie fotografen, waarvan er altijd één meegaat om het optreden en de sfeer vast te leggen. Helaas was dit keer geen één van de fotografen beschikbaar. Dat komt eigenlijk nooit voor, maar jammer genoeg nu wel.
In de pauze hoorden we al van verschillende mensen, dat ze het heel leuk vonden. We gingen dan ook enthousiast de tweede helft in. De bekende liedjes in de potpourri’s werden door een aantal mensen meegezongen.

Het was weer een heerlijke middag en er werd gevraagd of we nog een keer terug wilden komen. Dat is natuurlijk fijn om te horen.