Net als vorig jaar bezoeken we een paar weken voor kerst de Hof van Sloten. Het is al prachtig versierd voor de kerstdagen. Verbaasd zien we André dit keer in een personenauto aankomen. Zijn busje is in reparatie, maar gelukkig blijkt hij lieve buren te hebben van wie hij de auto mocht lenen. Daar passen gelukkig ook al zijn instrumenten in.
Rudy en Ron helpen opbouwen en wij kleden ons om. De dames hebben dit keer minder geluk dan de heren. Ze moeten zich omkleden in de wasruimte zonder verlichting, maar er valt gelukkig nu nog wat licht door het raampje.
Om 14.05 uur, dat is de tijd die Hans heeft aangegeven, staan we in rijen opgesteld in de gang. Op de vertrouwde klanken van “Geef mij maar Amsterdam” betreden we de zaal, waar we hartelijk worden ontvangen.
Het publiek luistert met aandacht naar onze meer ingetogen nummers. We zien, dat ze meegenomen worden naar hun buurtje, dat is veranderd en naar de Amsterdamse geuren, die ook bij hen herinneringen oproepen. Soms zie ik ze bevestigend knikken. Met vertedering zien we vooraan een man en vrouw hand in hand zitten. Ze smoezen soms wat met elkaar en hij krijgt een liefdevol kneepje in zijn wang. Ja, ook in ons koor ben je dan soms ontroerd. Ik zal niet verklappen wie het was, maar soms schieten ogen vol en is het geen zweet wat afgeveegd wordt. Het is voor ons altijd genieten, als we zien hoe onze toeschouwers de nummers herkennen en meezingen.
We pauzeren kort, maar lang genoeg om even wat te nuttigen en uit te rusten. Om 15.05 worden we weer in de gang verwacht en dan blijkt hoe gedisciplineerd we zijn, want niemand hoeft te worden aangespoord.
Tijd gaat zo snel als je plezier hebt. Sneller dan verwacht is dan ook dit half uur weer om en sluiten we zeer toepasselijk af met Kerstmis in de Jordaan. Goh, is het zo warm? Nee hoor, er is er weer één, die wat “zweet” moet afvegen. Gelukkig is het in de dames kleedkamer inmiddels best wel schemer donker.
Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.