Beheerder

De Westertoren en de Jordaan zijn voor ons koor belangrijk. We zingen er vaak over. Hoe bijzonder dan, dat je een kerstshow mag doen in deze buurt en deze kerk.

Maar zoiets gaat niet vanzelf. En Ineke mag wel eens vermeld worden. Waar wij gewoon opkomen, repeteren en gaan staan op de tijd, dat we worden verwacht, denkt zij aan al die dingen, waar wij niet bij stilstaan. Is er eten, is er geluid, horen we wel de muziek, zijn we goed uitgelicht en niet onbelangrijk wordt ons koor wel genoemd. Zelfs voor optredens rent ze nog heen en weer en wordt haar naam geregeld geroepen. Een taak waar je stressbestendig voor moet zijn en waar je een grandioos organisatietalent voor moet hebben.
Zo ook deze donderdag middag. Er is besloten, dat we net als een kerkkoor op het balkon komen te staan. Lastig want we missen zo wel de connectie met artiesten en de muzikanten en wij hebben geen dirigent. Ook blijken we geen pauze te hebben. Dus plassen of wat drinken tussendoor is dit keer niet mogelijk. De eerste rij heeft, omdat ze bij de balustrade staan, ook geen stoelen. Dus besluiten we solidair allemaal te blijven staan. Dat blijkt in de praktijk toch nog best een uitdaging voor sommigen. Iets om te evalueren na afloop. Maar wat is het optreden magisch in deze kerk. Wat klinkt “Liefde” gezongen door Piet mooi en  wat een kippenvel als we voluit “Gloria in Excelsis Deo” zingen.

Jammer genoeg missen we dit keer wel de geweldige optredens van de artiesten, want die kunnen we niet zien deze avond. Het applaus dat we krijgen maakt dat echter allemaal goed.

En …….. morgen krijgen we nog een herkansing in Heiloo

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Voor onze volgende kerst optredens begeven we ons naar Heiloo. Ook deze kerk is adembenemend mooi. Stonden we ons gisteren nog om te kleden op een balkon in de Westerkerk, nu treffen we een ruime kleedkamer en is er plaats voor ons op het podium achter de muzikanten.
Ook is voor iedereen een stoel, zodat we tussen onze eigen optredens kunnen zitten genieten van Karin Bloemen, Fay Claassen en Humphrey Campbell en natuurlijk van de muzikale begeleiding door onze eigen Andre Vrolijk op accordeon, Joep Lumeijn op de bas, Marcel Serierse op drums en Cor Bakker op piano. De presentator Jacques Klöters.

Het is genieten. Zelf mogen we ook meedoen. Het zijn zelfs twee shows, dus een zeer lange dag voor ons, maar met dit keer gelukkig wel wat pauzes tussendoor en er wordt goed voor ons gezorgd.

Jacques Klöters vraagt aandacht voor de boeken en de cd’s, maar ook voor onze actie “Een kaartje voor een ander”. Heeft u de QR code al gezien op onze site? Helpt u mee om zoveel mogelijk mensen, die zelf geen kaartje kunnen kopen, een optreden van ons cadeau te geven?

Aan het eind van de avond komen er ook bij sommigen ook emoties los. Soms zijn die er, omdat je weet dat het mooier en beter kan, maar vanavond zijn ze er, omdat we zo trots mogen zijn op wat we vandaag weer hebben laten zien.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Vandaag ging de reis naar Den Bosch. We moesten verzamelen bij de hockeyclub in Amstelveen. Daar stapten we in de bus. André en Maarten (onze drummer) gingen met hun eigen vervoer, zodat ze eerder konden opbouwen.
We moesten optreden in De Azijnfabriek ter ere van het 150-jarig bestaan van een bouwbedrijf. We dachten, dat het wel voornamelijk mannen zouden zijn en dat bleek ook te kloppen. Bovendien was het een receptie. De koorleden werden in de bus voorbereid. We moesten ervan uitgaan, dat er niet geluisterd zou worden en dat het wel rumoerig zou zijn. Eén van de koorleden zei: “We zijn muzikaal behang en worden daar goed voor betaald.”

Eenmaal gearriveerd gingen we meteen door naar het podium voor de soundcheck. Dat ging allemaal goed. Vervolgens zeulden we onze koffertjes naar de zolder. Daar werd ons een heerlijke maaltijd geserveerd.

Toen we verkleed waren en het tijd was om op te gaan treden, moesten we ons dwars door de menigte heen naar het podium begeven. Wat een drukte en wat een herrie. De waarschuwing was niet voor niets geweest. We zongen de longen uit ons lijf, maar er luisterde bijna niemand. Het was wel gezellig, ook bij ons op het podium. Heel anders dan we normaliter gewend zijn en dat was voor sommigen wel even wennen!

Vooraan zat een oude meneer met een paar mensen om zich heen. Hij luisterde aandachtig, zat mee te zingen en was bij tijd en wijle ook geroerd. Later bleek hij de opa van de eigenaar van het bedrijf te zijn. De ouders van de opa waren de oprichters van het bedrijf. En raad eens wat? Die kwamen uit De Jordaan.

Na drie sets zat onze bijdrage erop en konden we nog even een lekker drankje aan de bar halen. Daarna omkleden en weer met de bus naar huis.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Net als vorig jaar bezoeken we een paar weken voor kerst de Hof van Sloten. Het is al prachtig versierd voor de kerstdagen. Verbaasd zien we André dit keer in een personenauto aankomen. Zijn busje is in reparatie, maar gelukkig blijkt hij lieve buren te hebben van wie hij de auto mocht lenen. Daar passen gelukkig ook al zijn instrumenten in.
Rudy en Ron helpen opbouwen en wij kleden ons om. De dames hebben dit keer minder geluk dan de heren. Ze moeten zich omkleden in de wasruimte zonder verlichting, maar er valt gelukkig nu nog wat licht door het raampje.
Om 14.05 uur, dat is de tijd die Hans heeft aangegeven, staan we in rijen opgesteld in de gang. Op de vertrouwde klanken van “Geef mij maar Amsterdam” betreden we de zaal, waar we hartelijk worden ontvangen.

Het publiek luistert met aandacht naar onze meer ingetogen nummers. We zien, dat ze meegenomen worden naar hun buurtje, dat is veranderd en naar de Amsterdamse geuren, die ook bij hen herinneringen oproepen. Soms zie ik ze bevestigend knikken. Met vertedering zien we vooraan een man en vrouw hand in hand zitten. Ze smoezen soms wat met elkaar en hij krijgt een liefdevol kneepje in zijn wang. Ja, ook in ons koor ben je dan soms ontroerd. Ik zal niet verklappen wie het was, maar soms schieten ogen vol en is het geen zweet wat afgeveegd wordt. Het is voor ons altijd genieten, als we zien hoe onze toeschouwers de nummers herkennen en meezingen.

We pauzeren kort, maar lang genoeg om even wat te nuttigen en uit te rusten. Om 15.05 worden we weer in de gang verwacht en dan blijkt hoe gedisciplineerd we zijn, want niemand hoeft te worden aangespoord.
Tijd gaat zo snel als je plezier hebt. Sneller dan verwacht is dan ook dit half uur weer om en sluiten we zeer toepasselijk af met Kerstmis in de Jordaan. Goh, is het zo warm? Nee hoor, er is er weer één, die wat “zweet” moet afvegen. Gelukkig is het in de dames kleedkamer inmiddels best wel schemer donker.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.