Het is altijd fijn als tehuizen goed bereikbaar zijn. Tenslotte reizen we meestal op eigen gelegenheid. En zowaar kunnen we op zondag in Amsterdam in deze buurt nog gratis onze auto kwijt en zelfs bijna voor de deur staan.
We zijn, wat omkleden betreft, als koorleden wel wat gewend en verblikken of verblozen niet, als we dit keer naar een fitness zaaltje worden geleid. Bij gebrek aan stoelen beklimmen sommige maar de hometrainers om bij een kopje koffie de opstelling voor vandaag door te nemen. We moeten al vrij snel op, dus tijd om zadelpijn te krijgen is er niet.
Als we ons opstellen, zien we nog wat bezoekers binnenkomen. Een dame maakt zich zorgen, dat haar rollator wordt weggereden. Haar mobiel zit erin, dus wordt de rollator vlak naast haar geparkeerd. Onze blik wordt vaak naar haar getrokken, want een dansje laat ze niet aan zich voorbijgaan, alleen of samen met anderen.
Een heer bekijkt het eerst allemaal nog zonder uitdrukking op zijn gezicht, maar hoe langer we optreden hoe meer lach er op zijn gezicht komt. Het geeft ons energie. Dit is onze beloning, hier doen we het voor.
Als we op het eind “Amsterdam ik wil je bekennen” zingen, zie ik links iemand opstaan en haar rollator pakken. Ze gaat toch niet ook nog een polonaise inzetten? Maar nee, met een brede lach zwaait onze danseres ons gedag.
Wij zwaaien even later naar de andere toeschouwers. als we in polonaise teruggaan naar de fitnessruimte.
Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.