Meer nieuws

Het is een druilerige dag, als we ons voor het optreden naar Osdorp begeven. We kennen inmiddels de weg als we ons naar de kleedkamer begeven, want ook in dit tehuis komen we al jaren.
Het is even wennen, als we ons dit keer voor de bar opstellen, want voorgaande jaren hadden we altijd juist zicht op de bar. Het publiek heeft er zin in en zingt veel liedjes enthousiast mee. We zien een man en een vrouw in liefdevolle omhelzing naar ons kijken. Achter zich houdt hij haar handen stevig vast en het is mooi om te zien, dat hij haar niet meer los wil laten.
Bij “Amsterdam huilt” is men stil en het lijkt alsof velen van ons ook wat moeten wegslikken. Maar de zonnige potpourri van de Zangeres zonder Naam laat ons het grauwe weer buiten weer even vergeten.
Een heer rechts van ons is ongeduldig. We staan voor de bar en hij laat paar keer luid horen, dat hij een drankje wil bestellen en wij staan behoorlijk in de weg. Als Hanni het laatste nummer van de eerste set wil aankondigen, vraagt ze of men weet hoe we vroeger Jenever noemden. “Jajem” roept de wachtende meneer. Dat klopt, maar wij bedoelden natuurlijk pikketanussie.
Bij de “Jordaan Wals” haken een paar dames bij het raam stevig in en achterin wordt zelfs gewalst.
Vandaag zijn ook onze aspirant-leden weer aanwezig en we zien ze al enthousiast meezingen. De bedoeling is, dat ze snel ons koor komen versterken en zo te zien zijn ze al bijna even ongeduldig, als de dorst hebbende bewoner.

Ook dit optreden is mede mogelijk gemaakt door sponsoring en de Stichting Amsterdamsch Plezier.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

De maand november beginnen we goed met een altijd feestelijk optreden in onze thuishaven in Amstelveen.
Als we aankomen, zitten de eerste gasten al op ons te wachten. Mooi op tijd, dus kunnen we snel beginnen. We zien oude bekenden. Een van de bezoekers heeft elk jaar een microfoon mee en we merken op, dat die elk jaar mooier wordt. Vol bewondering zien we, dat deze “microfoon” tevens een filmcamera is en wie goed oplet ziet, dat je een speelgoedgeweer dus multifunctioneel kunt gebruiken, als je hem gewoon onderste boven gebruikt.
Een bekende soliste van afgelopen jaren heeft haar plek in de zaal goed uitgezocht. We kunnen haar niet missen in haar prachtige zilveren pailletten jasje
Aan alles zien we, dat het maar net vol te houden is om de eerste feestelijke set zittend vanuit de zaal te moeten bekijken. Ons publiek wil mee doen en ook optreden. Maar daarvoor moet het eerst pauze worden. Dit keer niet aangekondigd door de vertrouwde frituurlucht ten teken dat de bitterballen er aan komen, want ook hier is men overgegaan op de Airfryer.
Toch heeft ons publiek na “Amsterdamse grachten” nog beetje aanmoediging nodig om tussen ons in te komen staan, maar als dan één schaap over de dam is, volgt de rest al snel. Het wordt een kleurig geheel. Het is heerlijk om het enthousiasme te zien. En volgens mij ontstaat aan het eind de langste polonaise ooit, waarbij nog slechts 2 koorleden op het podium en enkele “solisten” in de zaal met André meezingen.
De Vrolijke Koster sluit deze zondagmiddag af. En gezegend zijn we, dat we dit mogen doen.
Je mag er nooit van uitgaan, maar stiekem weten we wel, dat we na dit optreden nooit met lege handen naar huis gaan. We krijgen van ons publiek weer een mooi cadeautje mee. Een kaarsje dat ons zeker met de donker avonden nog even laat terugdenken aan dit geweldige optreden met heel bijzonder publiek. We komen hier al 24 jaar, als we goed hebben gerekend, dus zullen we volgend jaar dan maar naar de 25 gaan?

Dit optreden werd mogelijk gemaakt door de Stichting Egmana en Amsterdamsch Plezier.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Zaterdagavond.
Mevrouw Snoek had een feestje geregeld in Het West Indisch Huis in de Haarlemmerstraat voor haar man, die 60 werd.
Toen hij 50 jaar werd, was het feestje in Thalia, dat nu helaas niet meer bestaat. Het Zwanenkoor was toen de verrassing van de avond. Het was hilarisch. Verzamelen (in de kou in Jordaan Rood) bij Lowietje voor de deur en daarna bij Thalia binnen staan zingen zo ongeveer tussen de gasten in, omdat er geen ruimte was.
Nu 10 jaar later had zij ons opnieuw uitgenodigd als verrassing.
We moesten dus sneaky naar binnen, want niemand mocht ons zien. Sommigen van ons hadden wat moeite met het vinden van de ingang, maar uiteindelijk was iedereen keurig op tijd omgekleed.
De verrassing bleek groot, toen we al zingend de drukke zaal binnen kwamen. De gasten hadden het kennelijk erg naar hun zin, want ze waren al gezellig luidruchtig. Ons optreden werd zeer gewaardeerd en er werd volop meegezongen. Eén van de jongere gasten (een zoon?) stond een aantal liedjes in het koor mee te zingen.
De jarige stond breed lachend vooraan en we zagen, dat hij ontzettend genoot. Later ging hij zelfs met zijn vrouw tussen ons in staan om heerlijk mee te zingen.
Wij hadden ook een presentje voor hem: ons jubileumboek en de laatste cd. Dat vond hij heel erg leuk.
Al zingend verlieten we het feestgedruis. Sommigen van ons gingen rechtstreeks naar huis, terwijl anderen nog even een gezellige Amsterdamse kroeg opzochten.
Het was een leuke optreden.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Wij mogen na de middagvoorstelling even pauzeren en worden dan verwend met een meer dan fantastische maaltijd verzorgd door Baut. Zo lekker dat ik denk, dat een aantal van ons nog wel een extra portie hadden gelust.
We kleden ons daarna om voor de avondvoorstelling.

Als we het meeklappen horen van het publiek, wanneer we opkomen, voelen we het al. Dit is me toch een publiek! Die hebben er zin in om er een feestje van te maken. En een feest wordt het, niet normaal.
Marga van Praag is dit keer de presentatrice. Wat kan ze heerlijk het publiek betrekken bij haar verhalen en gesprekjes met het publiek. Helaas loopt ons tijdschema daardoor wel wat uit. Er zijn zelfs bezoekers, die er in middag ook al bij waren. Dat bekent Gerda, die helemaal vooraan zit. Ook de meneer met de hoed is er weer.

Het is moeilijk uit te leggen, hoe het is om zoiets mee te maken, maar ik vraag me oprecht af wie er meer genoot deze avond, het publiek van ons of wij van het publiek. Zonder hen kunnen wij immers geen feest maken.
Mag ik dit vertellen? Gezien de lol die mevrouw er zelf om had, durf ik het te doen. Een dame achterin voelt zich blijkbaar zo thuis, dat ze onder haar kleding maar haar bh uitdoet en baldadig als koptelefoon op haar hoofd zet, de cups als oordoppen. Ze moet er zelf erg om lachen. Welja, doe maar of je thuis bent! Een andere dame midden in de zaal gaat staan en brengt een ode aan iemand, die aan zijkant zit. Haar armen uitreikend zingt ze voluit mee met “Diep in mijn hart”. Bij “Mijn Amstelstad” draait ze zich om en als een dirigent stuurt ze de mensen achter haar aan om van links naar rechts in te haken.
Wauw, we kunnen niets anders denken dan: Wat een sfeer deze avond.

Ook voor Marga hebben we het Lieverdje als beeldje. De Westertoren speld zat de hele avond al trots opgespeld op haar revers.

We kleden ons om, zijn moe van een lange dag, maar ook erg gelukkig na zo’n optreden. We pakken alles weer in en kijken uit naar het volgende optreden en eigenlijk zouden we het publiek vanavond zo mee willen nemen.
Het applaus was zeker ook voor hen.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.