“Het is perfect schaatsweer”, zal menigeen denken op deze droge zonnige koude dag. Maar hebben we dat vroeger vast wel eens op de Poel gedaan. Nu moeten we het in deze tijd van ondergespoten schaatsbaantjes hebben. Ik weet niet hoeveel schaatsliefhebbers er zijn onder de koorleden, maar de warmte van Huis aan de Poel is toch ook wel aangenaam. De auto kan nu nog gratis staan, maar ook hier zijn plannen voor betaald parkeren lezen we op de flyers.
We worden verwelkomd met heerlijke sapjes, met name de appelsap wordt geprezen.
Als we opkomen, merken we dat de ruimte beperkt is en lukt het amper om naast elkaar te staan. De achterste rij staat dicht bij de hoogstaande verwarming. Van de vrieskou in de sauna.
Misschien houden we het zo goed vol, omdat de zorgverleners hier enorm enthousiast zijn. Ons publiek wordt echt opgezweept. Men zingt mee en haakt al in bij onze eerste ballade. Zelfs een tikje te enthousiast gezien de maat, maar wat maakt het uit. Er is plezier, dat straalt ervan af.
Als een paar dames een dansje wagen, worden ze met applaus aangemoedigd. Vooraan zitten een heer en dame. Zij is oud koorlid Nelly Seymonsbergen en naast haar zit haar man. Ze weet daardoor alles mee te zingen. Ze straalt en soms zingen ze elkaar liefdevol toe.
Na de pauze is de eer aan Elly om “Aan de Amsterdamse grachten” te zingen, sinds vorige week uitverkozen tot mooiste Amsterdamse lied.
Er komt een verzoek vanuit de zaal of we “Liefde” willen zingen. Nou graag zelfs, want we zingen dit prachtige lied, met onze solist Piet, zelf ook zo graag. Stiekem zijn we best wel trots. Op Piet, op André met zijn mooie arrangement en op ons koor. We zien, wat we er mee los maken.
We worden bedankt en we spreken zelf ook een bedankje uit en vragen of we volgend jaar weer mogen komen. Volgend jaar? Morgen!
