Ook deze keer schijnt er een zonnetje als we Berkenstede bezoeken. Mede dankzij de vrolijke gordijnen en het zicht op de waterpartijen rondom het huis krijgen we er een voorjaarsgevoel van, al is het dit weekend nog bar koud. De gezellige tafeltjes met bloemetje, schemerlampjes en kleedjes geven een gevoel van vip-tafels bij een concert. Zijn we erdoor geïmponeerd? Het lijkt even of we onzekerder inzetten, dan je van ons mag verwachten, al lijkt de zaal er weinig van te merken.
Voor het eerst doen we de Rob de Nijs medley. Han ontroert de bezoekers zichtbaar, als hij “Zonder jou” zingt. Wat past dit nummer bij zijn stem. We bouwen de potpourri mooi op en bij malle Babbe wordt er zelfs gewalst door een bewoner met een verzorgster. Als wij tempo opvoeren draaien ze zelfs steeds sneller op de maat van de muziek. Gelukkig kan men even op adem komen, als Yvonne “Steeds ben je in mijn gedachten” zingt. Een dame vooraan kijkt ons intens aan met tranen in haar
ogen. We durven amper terug te kijken, want je zou er bijna zelf van vol schieten.
In de pauze komt Andre met accordeon ons bezoeken in de kleedkamer. De eerste set heeft geleerd, dat er toch wel wat puntjes op de i nodig zijn. Niks pauze. Met een bitterbal in onze mond nemen we toch nog wat nummers door. Tenslotte heeft ons publiek niet voor niets een plaatsje aan vip-tafels gereserveerd.
Vandaag doen we ook voor het eerst de Andre Hazes medley en weer weten we te ontroeren. Zeker als Piet “Zij gelooft in mij” zingt. Maar even zo makkelijk slaat de sfeer weer om als we in polonaise over podium gaan bij de tante Leen potpourri. Voor het laatste nummer wordt zelfs wat ruimte gemaak,t zodat we in polonaise de zaal rond kunnen gaan.
We worden bedankt met een warm applaus ook van de mevrouw met haar intense blik. Ze weet met moeite 3 vingers van beide handen bij elkaar te brengen. We beseffen hoe waardevol het is, wat we brengen op zo’n zondag middag. Beweging, ontroering, herinneringen en heel veel plezier.
