Torendeal op de Veluwelaan is een verzorgingstehuis, waar we al jaren komen. Het is een speciale plek, omdat Joke (ons koorlid dat vorig jaar is overleden), hier heeft gewerkt.
De bewoners zijn een feest om voor op te treden. Ze komen ons al opzoeken in de kleedkamer. “Is hier het concert? “ vraagt een dame aan ons. Ineke Benjamins staat haar te woord en mevrouw vertelt haar, dat ze haar vader zoekt. We kennen hem vast wel meneer B……. Dan complimenteert ze Ineke, dat ze zo prachtig heeft gezongen. Nog voor we op moeten. Dat belooft wat. Geduldig wordt de dame meegenomen door een verzorgende. Maar de volgende bewoner komt alweer binnen met een pop in de armen. Ze is ook zoekende en schudt iedereen, die haar wil meenemen, van zich af. Maar als ze gewezen wordt naar de plek, waar (denkbeeldige) kinderen spelen, verlaat ze de kleedkamer.
Dit tehuis staat erom bekend veel aan muziek te doen, weet Ineke Snels te vertellen en dat merken we. Wat een enthousiasme. Men klapt en zingt. Achterin zit ons “moedertje” . Liefdevol lacht ze naar de pop en laat die dansen op haar schoot. Een dame vooraan dirigeert mee en kijkt ons aan met stralende lach. Een meneer zien we bijna alle nummers meezingen. Als we de dame, die haar VADER zocht, naar de uitgang zien lopen, geeft ze in voorbij gaan een kus op de hoofd van een verzorger. De liefde is voelbaar en dat maakt het fijn om hier op te treden.
Na de pauze blijkt ons “moedertje” toch oppas te hebben geregeld, al is haar stoel achterin nu bezet. Maar dat hindert haar niet. Moeders hebben ook recht op vertier. De hele 2e set danst ze voor ons en probeert ze praatjes met ons te maken. Geduldig leidt men haar af en voert men haar mee voor een dansje of drankje. Maar ze wordt als een magneet naar ons toegetrokken en keert steeds terug. Ze neemt Miep haar hoofd tussen haar handen en vraagt “Waar waren jullie nou? Ik vind het zo leuk!”
Gijs heeft ineens een soliste naast zich staan. We genieten van haar en de toeschouwers zien het ook lachend aan. Het enthousiasme en het plezier straalt er dan ook vanaf.
Wie onze rubriek een beetje volgt, heeft vast iets meegekregen van de polonaise challenge. Het zal toch niet gebeuren, dat bewoners van een verzorgingstehuis kanshebbers zijn! Maar echt ze maken indruk, al moet het in de rolstoel voortgeduwd door een verzorgende, die vlak voor ons een sierlijke pirouette maakt met de heer, die ze voortduwt.
Eric Scherder zal trots op ons zijn, want we krijgen de ouderen in beweging vanmiddag. Het is zo aanstekelijk, dat een paar van ons maar gezellig mee doen.
In de kleedkamer wacht ons een heerlijk drankje en een royale schaal bitterballen. Moedertje komt ook nog even buurten en vraagt “Hebben jullie ook een kinderclub?”
Tja we snappen wel dat ze de kleine al vast wil aanmelden.
