Westwijk is een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking.
We komen hier al jaren. Om precies te zijn was dit het 25e jaar! We noemen het dan ook liefkozend “onze thuishaven”. Inmiddels kennen we de weg en zeker ook ons publiek. Het is helemaal niet erg, als we na het omkleden gewoon in de zaal moeten wachten. Zeg nou eerlijk, thuis mag dat toch? Ook de regel dat we vanuit het koor niet naar publiek mogen zwaaien is vandaag niet van toepassing, want natuurlijk zwaaien we enthousiast terug naar onze “zanger” met zijn microfoon.
Pal vooraan zit onze vaste “dirigent” al klaar met haar baton. Naast hem zit misschien wel onze meest gepassioneerde fan. Geregeld houdt ze beide handen op haar hart, als ze ons vol adoratie aankijkt. Ze springt na een gezongen nummer op en roept: “toppie” en “bravo”. Soms zoekt ze zelfs een soort van spirituele verbinding en stuurt ons positieve energie. We voelen het. Zal het de “dirigent” zijn of deze positieve energie, die ons vleugels geeft?
In ieder geval zal Rudi, die vandaag presenteert, er zeker aan bijdragen. Het is een gave hoe hij met name kinderen en nu ook dit bijzondere publiek erbij weet te betrekken en hen weet te enthousiasmeren. Vanuit de zaal zingt de “zanger” met microfoon al hartstochtelijk mee, al heeft hij zijn oranje pet maar snel afgezet, want het is warm in de zaal.
We missen nog iemand, onze “zangeres” in glitter jasje, maar gelukkig zien we haar iets later aankomen. Ze besluit het glitter jasje toch te bewaren voor na de pauze, als ze bij ons op het podium mag. Na de pauze weten ze het al. Het publiek mag tussen ons in mee doen. Even zien we onze “dirigent” stil omlaag kijken. Had hij dat ook graag gewild? Maar gelukkig vindt hij al snel weer plezier in zijn belangrijke taak. Juist nu het koor zo is uitgebreid, hebben we hem natuurlijk meer dan ooit nodig. Waag het ook niet om een grap te maken over André, want meteen komt iemand uit de zaal voor hem op. “Hij is net als zijn naam, altijd Vrolijk”, roept hij. Achterin tussen ons in staat een dame, die echt al onze liedjes kent en serieus de choreografie mee doet.
Ach, over dit publiek zouden we veel meer kunnen vertellen, maar de schrijfruimte is beperkt en dus sluiten we, zoals altijd hier, af met de polonaise en natuurlijk het cadeautje, dat ze weer voor ons hebben gemaakt. Of we terug mogen komen, vraagt Rudi. “Natuurlijk” beslist iemand uit publiek al.
Nou tot volgend jaar dan maar weer Westwijk.
