Meer nieuws

We trappen ons eerste optreden dit seizoen af in de Roeterstraat. Het imposante gebouw met zijn rijke historie maakt altijd weer indruk. Dit eerste concert is mede mogelijk gemaakt door Stichting Amsterdamsch Plezier.

Helaas is er geen kleedkamer beschikbaar, maar achter een paar kamerschermen en planten is een plekje voor ons gemaakt.
We beginnen wat hectisch, de dames vergelijken hun zwarte broeken, want er is kleur- en modelverschil, kan dat wel? Het zal veel bezoekers niet eens zijn opgevallen denk ik, maar dergelijke details horen ook echt bij wat wij als Zwanenkoor willen neerzetten. We lossen de kleding ‘stress’ creatief op door te ruilen en te lenen van elkaar. Het begin van het nieuwe seizoen moeten we allemaal weer even scherp gezet worden, dat blijkt deze middag.  

Onze toeschouwers zitten letterlijk in het zonnetje als Dick “De zon schijnt voor iedereen” zingt en we hebben te doen met de mensen, die in het volle zonlicht zitten. Het zweet loopt al na de eerste gezongen nummers bij ons over het gezicht. Maar we zien ook, dat er bewoners zijn, die zich er op voorbereid hebben. Een dame vooraan heeft heel slim een zonneklep opgezet. Anderen zien we met handen hun ogen beschermen tegen de zon om ons te kunnen zien optreden. Of ze dragen, zoals een prachtige stijlvolle dame vooraan, een moderne bril met donkere glazen.
Met bewondering kijken we naar een bewoner, die zijn muzikaliteit verraadt door perfect in de maat mee te dirigeren.
Maar de dame in een prachtige gele blouse, achteraan voor de groene planten, steelt voor ons echt de show. Alle nummers zingt ze met ons mee. Het is dat ze deze zondag middag al zulk belangrijk werk doet door iedereen van drankje te voorzien, maar onze grijze zwanenkoor blouse had haar zeker ook perfect gepast.
Op haar tafel zien we de advocaat met ernaast de fles slagroom al klaar staan. Niet alleen voor de bewoners blijkt even later, als we ons weer tussen de planten omkleden. Ook wij mogen bijkomen na ons eerste optreden met een heerlijk advocaatje met slagroom.

Het was een mooie middag.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

We staan te popelen voor ons optreden in Paradiso. We zingen voor dit optreden grotendeels ons eigen repertoire en daardoor is er een meer prominente rol voor ons koor. Een week voor het optreden repeteren we met de vele artiesten. Half elf in de ochtend zijn we dan al aanwezig en we repeteren tot ver na vieren. We worden goed verzorgd met broodjes, koeken en drank.

En dan is het zover. Net als vorig jaar bij de Ode aan de Zangeres zonder Naam is Coby de presentatrice. Ze helpt sommige koorleden uit de droom, want ze is toch echt vrouw en hetero. Als ze, wanneer we al 2,5 uur op onze benen staan, opkomt voor de sound check om met onze Anneke “Oh Johnny” te gaan zingen, roept ze naar ons: “Wat zijn jullie knap!” We beginnen er bijna van te blozen, maar na een lange stilte vervolgt ze haar zin met: “Dat jullie zo lang kunnen staan.” Hilariteit, ze had ons mooi te pakken.

Dat klopt Coby en dit was nog maar de sound check. Dan moet de voorstelling nog komen. We staan net als vorig jaar de hele voorstelling op het podium en zingen op twee nummers na alles mee. Maar hadden we ook maar een seconde willen missen? Natuurlijk niet! We zijn getuige van een uitzinnig Paradiso. Weer krijgen we het voor elkaar. Met dit repertoire gaat het dak eraf. Alles wordt meegezongen. Er wordt meegeklapt, polonaise gelopen en we zien ontroering. We worden gedragen door het enthousiaste publiek, de geweldige muzikanten en de artiesten.
Zelf blijken we er ook heel wat fans bij te hebben gekregen, want we krijgen veel reacties uit de zaal.

Het was een zeer geslaagde, mooie avond en een erg feestelijke afsluiting van een geweldig seizoen. In het najaar gaat omroep Max het uitzenden.
Wij mogen nu gaan genieten van een welverdiende zomerstop, want daarna gaan we ons voorbereiden voor Amsterdam 750 jaar.

Die cocktail en dat ligbed hebben we verdiend.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.
Wilt u de foto’s van de repetitie bekijken? Klik dan hier.

Ons laatste optreden in een tehuis dit seizoen en dan nog wel op een plek waar wij heel graag komen. De Werf in Amsterdam Noord, een tehuis voor mensen met een verstandelijke beperking.
Jarenlang werden wij hier zeer hartelijk ontvangen door Loïs. Zij regelde allerlei activiteiten. Helaas overleed Loïs vorig jaar, twee weken nadat wij daar hadden opgetreden.  Maar wat heel bijzonder is: Haar kleinzoon Omar heeft al haar taken overgenomen en organiseert nu alle activiteiten. En zo had hij ons nu ook weer uitgenodigd om te komen zingen.
Het werd een bijzondere middag. Eén van de bewoners kwam binnen als André Hazes. Compleet met hoed, zonnebril, leren jas en sjaal met heel groot André Hazes erop. Hij kende alle teksten uit zijn hoofd. Toen onze Ron na de pauze “Ik meen ‘t” zong, stond hij ernaast op het podium uit volle borst mee te zingen. Wat een feest!

Na de pauze mogen de bewoners, die dat willen, bij ons op het podium komen staan en meezingen. Dat werd behoorlijk inschikken, want het podium was niet groot. Maar wat genieten ze dan! En wij natuurlijk ook.

Toen we klaar waren met optreden, werden we getrakteerd op een bakje heerlijke patatjes.

Nu nog één repetitie en nog een repetitie voor het optreden in Paradiso op 10 juni, waar we mee mogen doen aan “Ode aan de Parel van de Jordaan”. En dan gaan we genieten van een welverdiende vakantie.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Donderdagmiddag 25 april is er op de Oosterbegraafplaats afscheid genomen van ons koorlid Bertus Luttikhuis. André Vrolijk speelde Oblivion (vergetelheid) van Piazzola. Tussen ontroerende speeches van de dochter en de kleindochter van Bertus, zong Dick de Jong “Zorg goed voor mijn Meissie” en Gijs zong het gevoelige “Kleine Jongen”.  Allebei liedjes van André Hazes.

Carmen Westra sprak namens Het Zwanenkoor lovende woorden over Bertus, waardoor vooral de koorleden diep geroerd waren.
André zong samen met het koor “Kleine Vogel”. Kleine Vogel zong Bertus vorig seizoen in de Rode Hoed, heel breekbaar en gevoelig.
Dat heeft toen veel indruk gemaakt op het koor en op de toehoorders, zodat het een eer was om het als koor op zijn uitvaartherdenking te mogen zingen.

My Way was de prachtige afsluiting van deze mooie herdenkingsdienst.

Rust zacht Bertus, je was een markant koorlid.

Normaal zijn vrijwel alle koorleden op tijd of zelfs te vroeg, maar vandaag is Amsterdam weer een uitdaging met een afgesloten A10 en wegopbrekingen rondom het tehuis. Daardoor is er iemand niet, maar dan toch weer wel. Hans (onze koorleider) moet daarom weer heel wat veranderen aan de kooropstelling, als koorleden nog last minute binnenkomen. Tijdens de opstelling in de gang, moeten er nog sjaaltjes geknoopt worden om de kleding op tijd aan te krijgen.
Het is warm en de mannen krijgen toestemming de pet af te laten.

Voor Marijke is dit een bijzonder optreden. Ze is werkzaam in dit tehuis en kent dus al onze gasten en medewerkers.

Ons publiek is vandaag vooral aandachtig luisterend, soms zelfs met de ogen dicht, maar zodra een lied afgelopen is, gaan de ogen open en wordt er geklapt. Zichtbare pijn wordt soms even vergeten. Als Gijs de eerste set afsluit met Pikketanussie zullen velen terugdenken aan de feesten en Bruiloften van weleer, waarin ze op dit nummer de polonaise liepen. Een dame in midden van zaal vindt, dat er op gegeven moment toch wel ingehaakt moet worden, ze spoort mensen links en rechts van haar in de rij aan om mee te doen. Vooral de medley van tante Leen slaat aan. Er wordt mee geklapt en gezongen.

Aan eind worden we bedankt en weer uitgenodigd voor een volgende keer. Marijke wordt even speciaal bedankt. Wat moet het bijzonder zijn om dit voor de mensen te doen, waarvoor je ook zorgt.

Er zal vast nog wel over nagepraat worden.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.