Meer nieuws

Voor onze volgende kerst optredens begeven we ons naar Heiloo. Ook deze kerk is adembenemend mooi. Stonden we ons gisteren nog om te kleden op een balkon in de Westerkerk, nu treffen we een ruime kleedkamer en is er plaats voor ons op het podium achter de muzikanten.
Ook is voor iedereen een stoel, zodat we tussen onze eigen optredens kunnen zitten genieten van Karin Bloemen, Fay Claassen en Humphrey Campbell en natuurlijk van de muzikale begeleiding door onze eigen Andre Vrolijk op accordeon, Joep Lumeijn op de bas, Marcel Serierse op drums en Cor Bakker op piano. De presentator Jacques Klöters.

Het is genieten. Zelf mogen we ook meedoen. Het zijn zelfs twee shows, dus een zeer lange dag voor ons, maar met dit keer gelukkig wel wat pauzes tussendoor en er wordt goed voor ons gezorgd.

Jacques Klöters vraagt aandacht voor de boeken en de cd’s, maar ook voor onze actie “Een kaartje voor een ander”. Heeft u de QR code al gezien op onze site? Helpt u mee om zoveel mogelijk mensen, die zelf geen kaartje kunnen kopen, een optreden van ons cadeau te geven?

Aan het eind van de avond komen er ook bij sommigen ook emoties los. Soms zijn die er, omdat je weet dat het mooier en beter kan, maar vanavond zijn ze er, omdat we zo trots mogen zijn op wat we vandaag weer hebben laten zien.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Vandaag ging de reis naar Den Bosch. We moesten verzamelen bij de hockeyclub in Amstelveen. Daar stapten we in de bus. André en Maarten (onze drummer) gingen met hun eigen vervoer, zodat ze eerder konden opbouwen.
We moesten optreden in De Azijnfabriek ter ere van het 150-jarig bestaan van een bouwbedrijf. We dachten, dat het wel voornamelijk mannen zouden zijn en dat bleek ook te kloppen. Bovendien was het een receptie. De koorleden werden in de bus voorbereid. We moesten ervan uitgaan, dat er niet geluisterd zou worden en dat het wel rumoerig zou zijn. Eén van de koorleden zei: “We zijn muzikaal behang en worden daar goed voor betaald.”

Eenmaal gearriveerd gingen we meteen door naar het podium voor de soundcheck. Dat ging allemaal goed. Vervolgens zeulden we onze koffertjes naar de zolder. Daar werd ons een heerlijke maaltijd geserveerd.

Toen we verkleed waren en het tijd was om op te gaan treden, moesten we ons dwars door de menigte heen naar het podium begeven. Wat een drukte en wat een herrie. De waarschuwing was niet voor niets geweest. We zongen de longen uit ons lijf, maar er luisterde bijna niemand. Het was wel gezellig, ook bij ons op het podium. Heel anders dan we normaliter gewend zijn en dat was voor sommigen wel even wennen!

Vooraan zat een oude meneer met een paar mensen om zich heen. Hij luisterde aandachtig, zat mee te zingen en was bij tijd en wijle ook geroerd. Later bleek hij de opa van de eigenaar van het bedrijf te zijn. De ouders van de opa waren de oprichters van het bedrijf. En raad eens wat? Die kwamen uit De Jordaan.

Na drie sets zat onze bijdrage erop en konden we nog even een lekker drankje aan de bar halen. Daarna omkleden en weer met de bus naar huis.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Net als vorig jaar bezoeken we een paar weken voor kerst de Hof van Sloten. Het is al prachtig versierd voor de kerstdagen. Verbaasd zien we André dit keer in een personenauto aankomen. Zijn busje is in reparatie, maar gelukkig blijkt hij lieve buren te hebben van wie hij de auto mocht lenen. Daar passen gelukkig ook al zijn instrumenten in.
Rudy en Ron helpen opbouwen en wij kleden ons om. De dames hebben dit keer minder geluk dan de heren. Ze moeten zich omkleden in de wasruimte zonder verlichting, maar er valt gelukkig nu nog wat licht door het raampje.
Om 14.05 uur, dat is de tijd die Hans heeft aangegeven, staan we in rijen opgesteld in de gang. Op de vertrouwde klanken van “Geef mij maar Amsterdam” betreden we de zaal, waar we hartelijk worden ontvangen.

Het publiek luistert met aandacht naar onze meer ingetogen nummers. We zien, dat ze meegenomen worden naar hun buurtje, dat is veranderd en naar de Amsterdamse geuren, die ook bij hen herinneringen oproepen. Soms zie ik ze bevestigend knikken. Met vertedering zien we vooraan een man en vrouw hand in hand zitten. Ze smoezen soms wat met elkaar en hij krijgt een liefdevol kneepje in zijn wang. Ja, ook in ons koor ben je dan soms ontroerd. Ik zal niet verklappen wie het was, maar soms schieten ogen vol en is het geen zweet wat afgeveegd wordt. Het is voor ons altijd genieten, als we zien hoe onze toeschouwers de nummers herkennen en meezingen.

We pauzeren kort, maar lang genoeg om even wat te nuttigen en uit te rusten. Om 15.05 worden we weer in de gang verwacht en dan blijkt hoe gedisciplineerd we zijn, want niemand hoeft te worden aangespoord.
Tijd gaat zo snel als je plezier hebt. Sneller dan verwacht is dan ook dit half uur weer om en sluiten we zeer toepasselijk af met Kerstmis in de Jordaan. Goh, is het zo warm? Nee hoor, er is er weer één, die wat “zweet” moet afvegen. Gelukkig is het in de dames kleedkamer inmiddels best wel schemer donker.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Ik denk, dat vrijwel elke Amsterdammer wel de Roeterstraat kent en er een associatie bij heeft. Het oudemannenhuis komt dan vaak gelijk iemand op. Tot 1957 was het een plek voor hoeren zwervers, het armenhuis en oude mannen en vrouwen, die er in ruil voor hard werken onderdak en eten konden krijgen. In 1957 werd die werkplicht afgeschaft. Nu is het een prachtig monumentaal pand, dat op de dag van ons optreden lastig bereikbaar is. Geen tram komt erlangs, omdat er vandaag ook een klimaat demonstratie blijkt te zijn.

Het vraagt weer iets van ons aanpassingsvermogen. Sommige solisten gaan het niet redden en dus wordt schema ter plekke aangepast. Er wordt driftig geappt over alternatieve routes en het aangepaste programma.

Alsof er niets aan de hand is, staan we niet veel later omgekleed en wel op te trede
Tijdens Ben zijn optreden, waarin hij zijn voorkeur voor koffie met slagroom bezingt, zien we de advocaat met slagroom rondgaan en worden er kaasstengels uitgereikt.  Ja, Ron kan wel zingen, dat er veel veranderd is, maar met sommige veranderingen mogen we blij zijn. Als ik nu zie hoe liefdevol de advocaat met slagroom wordt opgediend! Dit is de Roeterstraat nu.

Een schattig hondje loopt vrij door de zaal en komt ook nog even gezellig tussen ons koor door lopen.

Trots en vol passie zingen we met Piet het nummer “Liefde”. Dit lied komt zo binnen. Vandaag zien en voelen we die liefde bij de verzorgers, die op sommige nummers met de bewoners proberen te dansen in hun rolstoel.

De verzorging in Roeterstraat heden ten dage heeft mijn associatie voorgoed veranderd.

Nu nog zien hoe we weer naar huis komen.

Wilt u de foto’s bekijken? Klik dan hier.

Buiten onze optredens om zijn er heel wat mensen bezig voor ons koor en misschien is het wel leuk daar eens wat meer over te vertellen. Te denken valt aan het werk van onze koorleiders. Hans Hähnen en Bert Bos hebben deze taak op zich genomen. Ook ons koor heeft soms te maken met zieken of afwezigheid door omstandigheden. Hans (of assistent Bert) houdt bij wie er wel en niet aanwezig zijn voor een optreden en zorgt dan dat alles goed verloopt op die dag. Hij geeft de kooropstelling aan ons door. Maken we 3 of 4 rijen? Wanneer moeten we klaar staan en het podium op? We zouden niet zonder hem kunnen.

Vandaag gingen we op weg naar bowlingcentrum Mijdrecht voor een optreden bij Oudervereniging Sien. Op hun site kun je lezen, dat dit niet zomaar een Oudervereniging is, maar een vereniging voor ouderen met een beperking.  “Ik ben anders net als jij, jij bent anders net als ik”

We kleden ons om tussen stapels kratten, maar het gebrek aan sfeer wordt goedgemaakt door het sfeervolle zaaltje, waar we mogen optreden.
Voor degenen die ons een beetje volgen, zal het opvallen, dat een bekend gezicht ontbreekt. Het is niet meer Cor Hoop, die begint met ons openingsnummer “Maak het een beetje gezellig”, maar Bert Bos die deze taak met plezier op zich heeft genomen.
Als Nico van Grijswijk zijn nummer over mooie meiden inzet, zien we zowaar een dame in de zaal, die begint te blozen. Ze krijgt het zichtbaar warm van Nico’s gezang. Even later geeft ze Henny Schreurer een staande ovatie. “Prachtig” roept ze. Een bewoner blijkt bijna al onze teksten mee te kunnen zingen.

Voor de glazen klapdeuren zien we de bowling jeugd nieuwsgierig naar binnen kijken. Eén peutertje komt amper met haar heus boven de rand uit en moet steeds mee getrokken worden door haar vader. Na haar toiletbezoek holt ze weer naar de deur om ons te zien. Ons optreden wordt ook buiten de zaal met belangstelling bekeken. De jeugd is onze toekomst bedenk ik me tijdens het zingen.

Maar vandaag omarmden we de verschillen bij Oudervereniging Sien en verlieten wij Mijdrecht, toen voor hen de tafel inmiddels gedekt stond.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.