Beheerder

Westwijk is een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking.
We komen hier al jaren. Om precies te zijn was dit het 25^e jaar! We noemen het dan ook liefkozend “onze thuishaven”. Inmiddels kennen we de weg en zeker ook ons publiek. Het is helemaal niet erg, als we na het omkleden gewoon in de zaal moeten wachten. Zeg nou eerlijk, thuis mag dat toch? Ook de regel dat we vanuit het koor niet naar publiek mogen zwaaien is vandaag niet van toepassing, want natuurlijk zwaaien we enthousiast terug naar onze “zanger” met zijn microfoon.

Pal vooraan zit onze vaste “dirigent” al klaar met haar baton. Naast hem zit misschien wel onze meest gepassioneerde fan. Geregeld houdt ze beide handen op haar hart, als ze ons vol adoratie aankijkt. Ze springt na een gezongen nummer op en roept: “toppie” en “bravo”. Soms zoekt ze zelfs een soort van spirituele verbinding en stuurt ons positieve energie. We voelen het. Zal het de “dirigent” zijn of deze positieve energie, die ons vleugels geeft?

In ieder geval zal Rudi, die vandaag presenteert, er zeker aan bijdragen. Het is een gave hoe hij met name kinderen en nu ook dit bijzondere publiek erbij weet te betrekken en hen weet te enthousiasmeren. Vanuit de zaal zingt de “zanger” met microfoon al hartstochtelijk mee, al heeft hij zijn oranje pet maar snel afgezet, want het is warm in de zaal.

We missen nog iemand, onze “zangeres” in glitter jasje, maar gelukkig zien we haar iets later aankomen. Ze besluit het glitter jasje toch te bewaren voor na de pauze, als ze bij ons op het podium mag. Na de pauze weten ze het al. Het publiek mag tussen ons in mee doen. Even zien we onze “dirigent” stil omlaag kijken. Had hij dat ook graag gewild? Maar gelukkig vindt hij al snel weer plezier in zijn belangrijke taak. Juist nu het koor zo is uitgebreid, hebben we hem natuurlijk meer dan ooit nodig. Waag het ook niet om een grap te maken over André, want meteen komt iemand uit de zaal voor hem op. “Hij is net als zijn naam, altijd Vrolijk”, roept hij. Achterin tussen ons in staat een dame, die echt al onze liedjes kent en serieus de choreografie mee doet.

Ach, over dit publiek zouden we veel meer kunnen vertellen, maar de schrijfruimte is beperkt en dus sluiten we, zoals altijd hier, af met de polonaise en natuurlijk het cadeautje, dat ze weer voor ons hebben gemaakt. Of we terug mogen komen, vraagt Rudi.  “Natuurlijk” beslist iemand uit publiek al.

Nou tot volgend jaar dan maar weer Westwijk.

Het zou deze zaterdag een drukke dag worden voor de Zwanen. Maar liefst twee optredens stonden op het programma. Het eerste was in één van de zorghotels van Domus Valuas. Het Witte Huis in Oegstgeest.

De jaarlijkse afsluitingsborrel van het tehuis vond plaats op het dakterras onder grote parasols. Een borrel voor de bewoners en de vrijwilligers. De groep was niet heel groot, maar het zag er wel heel gezellig uit. Grote partytenten, blauwe ballonnen en slingers, schalen met hapjes, die voortdurend rondgingen en ook voor de drankjes werd gezorgd. Bijna alle bewoners werden vergezeld door familie.

André en sommige koorleden, die achteraan stonden, hadden wel het zonnetje in de rug en dat was behoorlijk warm. Maar het mocht de pret niet drukken en zoals altijd slaagden De Zwanen er al snel in om er een feestje van te maken.

Aan het eind was er zelfs een heuse polonaise.

Het was een leuke middag., maar voor de Zwanen was het nog niet afgelopen.
Zij moesten die avond nog een optreden doen. Dus naar huis om even te eten, een andere outfit in te pakken en dan weer op naar het volgende evenement…….

Na de succesvolle middagvoorstelling worden we verwend met een geweldig buffet verzorgd door James catering.

Als we moeten opstellen, staat er een toch wel frisse wind, dus we zoeken beschutting in het kleine voorportaal. Ook dit keer worden laatkomers met een erehaag verwelkomd. De zaal zit lekker vol en we zijn verheugd, dat er ook veel jonger publiek is.

Onze presentatrice dragen we een warm hart toe. Gerdi Verbeet, ze hoort een beetje bij ons koor en is een enthousiaste ambassadeur.

Als Yvonne het nummer “Steeds ben je in mijn gedachten zingt” zien we een vrouw in het publiek vol schieten. Liefdevol wordt ze getroost door iemand uit het gezelschap.

De solisten lijken het publiek naar zich toe te trekken bij de mooie ballads. Ze luisteren aandachtig. Maar daarna zien we het publiek golven in de banken, als ze mee inhaken op de walsjes. Wat een sfeer.

Als we door het publiek naar kleedkamer gaan voor de pauze, worden we op de schouders geklopt en bedankt. Velen staan met een drankje in de hand en de bar doet goede zaken. Dit kan wel eens een groot feest gaan worden en dat wordt het ook.

Hoezo uit je bol als Rietje dit nummer inzet? Zeg maar gerust uit de kerktoren, want die gaat er af deze avond. “Bloed zweet en tranen” wordt door hele zaal luidkeels meegezongen. Het publiek is dolenthousiast. Wat is dit toch heerlijk.

En blijkbaar geen zorg nog over Ajax. want bij de potpourri staan ze zelfs op de stoelen. Wuivende armen en een akoestiek! Och je zou wel altijd in kerken willen zingen. Wat is dit machtig. Het moet buiten te horen zijn, want een jong stel krijgt nog de kans een graantje mee te pikken. Met een glas in de hand zingen ze mee en gaan voor in polonaise. Na afloop schieten ze ons aan en vertellen hoe geweldig ze het vonden. Wij geven andersom aan het zo leuk te vinden, dat onze muziek ook jongeren aanspreekt. Nou dat deed het en volgende keer, beloven ze, nemen ze al hun vrienden mee. Kijk en daar doen we het voor. Het doorgeven van ons cultureel erfgoed.

Ons 5e concert alweer ter gelegenheid van Amsterdam 750 jaar, vandaag gevierd in Weesp.

We kleden ons om in het zaaltje vlak bij de kerk. Als de voorstelling gaat beginnen, mogen we via de hoofdingang tussen het publiek door naar het podium lopen. Enkele laatkomers passeren ons, als we opgesteld in de gang staan. Zij worden met gejoel en wapperende handen door ons verwelkomd. Het is erg leuk om al contact met het publiek te maken zo links en rechts van het gangpad.

Ari Cupé is deze middag onze presentator. Gehuld in een bloemrijk pak neemt hij ons mee door het repertoire met af en toe leuke anekdotes.

Vooraan zitten een paar vrolijke dames en die haken al lekker in bij het eerste wals liedje. Ze nemen degenen naast hen mee in hun enthousiasme. En zo zien we al snel de mensen in de rijen als golfbewegingen in haken. Een heerlijk uitzicht vanaf de plek waar we staan.

De traptreden geven ons een perfecte tribune en zo zijn we vanaf de zaal goed te zien. Wat een heerlijke sfeer en dan moeten we nog aan de Ajax potpourri beginnen.

Op dat moment is het nog onzeker wie landskampioen gaat worden. Meer hoop dan zekerheid. Maar ons vertrouwen wordt beloond met waanzinnig enthousiasme als we de potpourri inzetten. Wat de uitkomst ook wordt, aan ons zal het niet liggen en Oei Oei Oei we geven ze wel een loei, vertrouwen en steun mee.

Tot slot zingt Arie Cupé nog over De Ster uit de Jordaan. Het publiek vertrekt in polonaise naar de bar en wij naar onze kleedkamer. Tussen het publiek door dat ons bedankt en complimenteert.

Wij gaan ons opladen voor de avond.

Optreden op Moederdag, dat is niet voor iedereen mogelijk, maar voor de koorleden die vandaag wel in gelegenheid zijn, bieden we de moeders in dit verzorgingshuis een extra verrassing. Het is het tehuis waar ons koorlid Marijke werkt.
We mogen ons omkleden in een recreatieruimte en in de kapsalon. De heerlijke schaduwrijke tuin nodigt uit om even buiten te wachten. André geeft buiten nog wat laatste aanwijzingen. Het is heerlijk weer en we hadden best op het terras willen optreden.

Als we ons in onze mooie koorkleding opstellen in de hal, zorgen we voor wat verwarring bij een bewoonster. De vertrouwde gang ziet er ineens heel anders uit met al die Zwanen. Maar gelukkig is daar het vertrouwde gezicht van Marijke, die haar de juiste richting wijst.

Omdat we met zo’n kleine groep zijn en veel solisten missen zingt André zelf een aantal nummers. Dat horen we graag, want hij kan ook nog erg goed zingen. Je zou bijna denken “best druk in je eentje” spelen, zingen en ook nog presenteren. Maar hij heeft gelukkig de zwanen achter zich staan, letterlijk en figuurlijk.
Het is zo leuk, want achter de mannen staat zelfs een helium ballon in vorm van een zwaan.

Bij “Diep in mijn hart” zien we een bewoner met vochtige ogen, zo ontroerd is hij. “Het dorp” wordt zelfs met de coupletten volledig meegezongen en natuurlijk zingen we ook veel nummers over moeder. Ron zingt prachtig “Mama” van Andre Hazes.
Spontaan wordt besloten vanmiddag een nummer van de set lijst te vervangen door dit toepasselijke lied.
Een bewoonster heeft zin om te dansen en alleen walst en foxtrot ze over de vloer, behendig onze solisten ontwijkend. Ze komt bijna niet meer van de dansvloer af, al heeft ze bij “Liefde” (gezongen door Piet) even moeite te bedenken wat voor dans ze hier nu op kan doen. Ondanks dat we met een kleine groep zijn, komt er mede dankzij Piet een enorm volume los als we dit nummer zingen.

We gaan er tot slot knallend uit met “ Pikketanussie”, “Ik gun je heus je borreltje wel” en “Geef mij maar Amsterdam”
En dan mogen de warme petten en de warme stola’s af, wacht ons een drankje en hapje en lonkt het voorjaar zonnetje ons naar buiten.