Meer nieuws

Voor vandaag is er een grote uitzondering gemaakt. We treden nooit op met minder dan 25 mensen. Maar deze keer wilde de opdrachtgever echt maar maximaal 20 mensen op het podium. Omdat het zo’n mooie locatie was en een mooi evenement, hebben we besloten om het voor deze ene keer dan toch te doen.
Over de rode loper met onze koffertjes door de draaideur, waar onmiddellijk een vriendelijke meneer vraagt of hij het koffertje mag overnemen en voor mag gaan.
We kunnen bijna meteen door naar de soundcheck. Maarten (de drummer en André) zitten al klaar.
We zien meteen, dat de zaal prachtig is ingericht. Mooi gedekte ronde tafels met grote kandelaars met rode en witte kaarsen. Heel sfeervol. Maar ja, de dresscode is dan ook gala.

Tijdens het wachten in de kleedkamer krijgen we broodjes croquet.
Eén van onze koorleden (haar man is heel lang scout geweest bij Ajax) was ook uitgenodigd voor het galadiner. Dus eerst zong ze mee in Jordaankleding bij ons optreden om daarna in galakleding aan te schuiven bij haar man aan het diner.

Voordat de gasten binnenkomen, staan wij al op het podium. Zodra de deuren open gaan komen de gasten binnen en gaan ze op zoek naar hun plaats. Ondertussen zorgen wij, dat ze in de stemming komen met ons gezellige repertoire. Als alle gasten hun plaats hebben gevonden, zit onze bijdrage erop en worden wij bedankt.

Dan worden nog er een paar foto’s op de trap gemaakt door de fotograaf en gaan we ons weer omkleden om huiswaarts te gaan. We hoorden later, dat de gasten ons optreden gewaardeerd hadden. Het had van hen wel langer mogen duren…….

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Het is altijd fijn als tehuizen goed bereikbaar zijn. Tenslotte reizen we meestal op eigen gelegenheid. En zowaar kunnen we op zondag in Amsterdam in deze buurt nog gratis onze auto kwijt en zelfs bijna voor de deur staan.
We zijn, wat omkleden betreft, als koorleden wel wat gewend en verblikken of verblozen niet, als we dit keer naar een fitness zaaltje worden geleid. Bij gebrek aan stoelen beklimmen sommige maar de hometrainers om bij een kopje koffie de opstelling voor vandaag door te nemen. We moeten al vrij snel op, dus tijd om zadelpijn te krijgen is er niet.
Als we ons opstellen, zien we nog wat bezoekers binnenkomen. Een dame maakt zich zorgen, dat haar rollator wordt weggereden. Haar mobiel zit erin, dus wordt de rollator vlak naast haar geparkeerd. Onze blik wordt vaak naar haar getrokken, want een dansje laat ze niet aan zich voorbijgaan, alleen of samen met anderen.
Een heer bekijkt het eerst allemaal nog zonder uitdrukking op zijn gezicht, maar hoe langer we optreden hoe meer lach er op zijn gezicht komt. Het geeft ons energie. Dit is onze beloning, hier doen we het voor.
Als we op het eind “Amsterdam ik wil je bekennen” zingen, zie ik links iemand opstaan en haar rollator pakken. Ze gaat toch niet ook nog een polonaise inzetten? Maar nee, met een brede lach zwaait onze danseres ons gedag.

Wij zwaaien even later naar de andere toeschouwers. als we in polonaise teruggaan naar de fitnessruimte.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

De Westertoren en de Jordaan zijn voor ons koor belangrijk. We zingen er vaak over. Hoe bijzonder dan, dat je een kerstshow mag doen in deze buurt en deze kerk.

Maar zoiets gaat niet vanzelf. En Ineke mag wel eens vermeld worden. Waar wij gewoon opkomen, repeteren en gaan staan op de tijd, dat we worden verwacht, denkt zij aan al die dingen, waar wij niet bij stilstaan. Is er eten, is er geluid, horen we wel de muziek, zijn we goed uitgelicht en niet onbelangrijk wordt ons koor wel genoemd. Zelfs voor optredens rent ze nog heen en weer en wordt haar naam geregeld geroepen. Een taak waar je stressbestendig voor moet zijn en waar je een grandioos organisatietalent voor moet hebben.
Zo ook deze donderdag middag. Er is besloten, dat we net als een kerkkoor op het balkon komen te staan. Lastig want we missen zo wel de connectie met artiesten en de muzikanten en wij hebben geen dirigent. Ook blijken we geen pauze te hebben. Dus plassen of wat drinken tussendoor is dit keer niet mogelijk. De eerste rij heeft, omdat ze bij de balustrade staan, ook geen stoelen. Dus besluiten we solidair allemaal te blijven staan. Dat blijkt in de praktijk toch nog best een uitdaging voor sommigen. Iets om te evalueren na afloop. Maar wat is het optreden magisch in deze kerk. Wat klinkt “Liefde” gezongen door Piet mooi en  wat een kippenvel als we voluit “Gloria in Excelsis Deo” zingen.

Jammer genoeg missen we dit keer wel de geweldige optredens van de artiesten, want die kunnen we niet zien deze avond. Het applaus dat we krijgen maakt dat echter allemaal goed.

En …….. morgen krijgen we nog een herkansing in Heiloo

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Voor onze volgende kerst optredens begeven we ons naar Heiloo. Ook deze kerk is adembenemend mooi. Stonden we ons gisteren nog om te kleden op een balkon in de Westerkerk, nu treffen we een ruime kleedkamer en is er plaats voor ons op het podium achter de muzikanten.
Ook is voor iedereen een stoel, zodat we tussen onze eigen optredens kunnen zitten genieten van Karin Bloemen, Fay Claassen en Humphrey Campbell en natuurlijk van de muzikale begeleiding door onze eigen Andre Vrolijk op accordeon, Joep Lumeijn op de bas, Marcel Serierse op drums en Cor Bakker op piano. De presentator Jacques Klöters.

Het is genieten. Zelf mogen we ook meedoen. Het zijn zelfs twee shows, dus een zeer lange dag voor ons, maar met dit keer gelukkig wel wat pauzes tussendoor en er wordt goed voor ons gezorgd.

Jacques Klöters vraagt aandacht voor de boeken en de cd’s, maar ook voor onze actie “Een kaartje voor een ander”. Heeft u de QR code al gezien op onze site? Helpt u mee om zoveel mogelijk mensen, die zelf geen kaartje kunnen kopen, een optreden van ons cadeau te geven?

Aan het eind van de avond komen er ook bij sommigen ook emoties los. Soms zijn die er, omdat je weet dat het mooier en beter kan, maar vanavond zijn ze er, omdat we zo trots mogen zijn op wat we vandaag weer hebben laten zien.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.

Vandaag ging de reis naar Den Bosch. We moesten verzamelen bij de hockeyclub in Amstelveen. Daar stapten we in de bus. André en Maarten (onze drummer) gingen met hun eigen vervoer, zodat ze eerder konden opbouwen.
We moesten optreden in De Azijnfabriek ter ere van het 150-jarig bestaan van een bouwbedrijf. We dachten, dat het wel voornamelijk mannen zouden zijn en dat bleek ook te kloppen. Bovendien was het een receptie. De koorleden werden in de bus voorbereid. We moesten ervan uitgaan, dat er niet geluisterd zou worden en dat het wel rumoerig zou zijn. Eén van de koorleden zei: “We zijn muzikaal behang en worden daar goed voor betaald.”

Eenmaal gearriveerd gingen we meteen door naar het podium voor de soundcheck. Dat ging allemaal goed. Vervolgens zeulden we onze koffertjes naar de zolder. Daar werd ons een heerlijke maaltijd geserveerd.

Toen we verkleed waren en het tijd was om op te gaan treden, moesten we ons dwars door de menigte heen naar het podium begeven. Wat een drukte en wat een herrie. De waarschuwing was niet voor niets geweest. We zongen de longen uit ons lijf, maar er luisterde bijna niemand. Het was wel gezellig, ook bij ons op het podium. Heel anders dan we normaliter gewend zijn en dat was voor sommigen wel even wennen!

Vooraan zat een oude meneer met een paar mensen om zich heen. Hij luisterde aandachtig, zat mee te zingen en was bij tijd en wijle ook geroerd. Later bleek hij de opa van de eigenaar van het bedrijf te zijn. De ouders van de opa waren de oprichters van het bedrijf. En raad eens wat? Die kwamen uit De Jordaan.

Na drie sets zat onze bijdrage erop en konden we nog even een lekker drankje aan de bar halen. Daarna omkleden en weer met de bus naar huis.

Wilt u de foto’s zien? Klik dan hier.